Η Ευρώπη που βάζει χαλινάρι στις πλατφόρμες και η Ελλάδα του… μίνιμουμ
Πριν έναν μήνα περίπου προκλήθηκε αρκετή αναστάτωση στην ελληνική κινηματογραφική κοινότητα, με αφορμή την ενσωμάτωση της Ευρωπαϊκής Οδηγίας, σχετικά με τις υποχρεώσεις των αλλοδαπών παρόχων οπτικοακουστικού περιεχομένου (π.χ. το Netflix) προς την εγχώρια βιομηχανία. Τελικά ο νόμος που ψηφίστηκε στο ελληνικό Κοινοβούλιο προβλέπει την επιστροφή του 1.5% των κερδών των ξένων παρόχων, ποσό το οποίο μπορεί να καταβληθεί και στο ΕΚΟΜΕ -εκεί υπήρξε και η αναστάτωση με την κοινότητα, η οποία θεωρεί πως αυτά τα χρήματα θα έπρεπε να κατευθυνθούν προς το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου για την στήριξη του σινεμά.
Ανεξάρτητα από τον εγχώριο διάλογο, η συγκεκριμένη Οδηγία της Ε.Ε. είναι πολύ σημαντική σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, αφού θεωρείται πως αλλάζει το τοπίο στον οπτικοακουστικό τομέα -ειδικά στον κινηματογράφο και την τηλεόραση- προσαρμόζοντάς το στον σύγχρονο κόσμο της διαδικτυακής πλατφόρμας και του streaming.
Για να μείνουμε στα βασικά: οι νομοθέτες των Βρυξελλών αποφάσισαν ότι από το 2021 οι πλατφόρμες υποχρεούνται να προσφέρουν στους Ευρωπαίους συνδρομητές τους ταινίες και σειρές ευρωπαϊκής παραγωγής, το οποίο να αντιστοιχεί τουλάχιστον στο 30% του συνολικού τους περιεχομένου. Τα αποτελέσματα είναι ήδη ορατά· αν προσέξετε τους τελευταίους μήνες και στο ελληνικό Netflix έχει αυξηθεί σημαντικά ο αριθμός των προγραμμάτων που προέρχεται από την Γηραιά Ηπειρο.
Η νομοθεσία προβλέπει επίσης τις επενδύσεις που οι πλατφόρμες υποχρεούνται να κάνουν στην κάθε χώρα της Ε.Ε., ως επιστροφή των κερδών τους από αυτές. Σε αυτό το πλαίσιο υπάγεται και η ρύθμιση που αναφέραμε στην αρχή, ωστόσο χώρες όπως η Γαλλία και Ιταλία έχουν πάρει πολύ πιο δραστικά μέτρα, ώστε να προστατεύσουν τις τοπικές κινηματογραφίες τους. Στην Γαλλία συγκεκριμένα, εκεί όπου οι παραγωγοί του κινηματογράφου έχουν πραγματικά ισχυρή φωνή, η νομοθεσία που εισήχθη πρόσφατα υποχρεώνει τους διαδικτυακούς παρόχους να επενδύσουν έως και το 25% του τζίρου τους σε γαλλόφωνο περιεχόμενο. Ακόμα σημαντικότερο είναι το γεγονός πως το 75% (για το σινεμά) και το 66% (για την τηλεόραση) αυτής της επένδυσης θα πρέπει να περάσει μέσα από τους ανεξάρτητους παραγωγούς της χώρας, οι οποίοι μάλιστα θα πάρουν πίσω τα δικαιώματα των έργων τους, ύστερα από ένα ορισμένο διάστημα.
Οπως καταλαβαίνει κανείς τέτοιες αυστηρές ρυθμίσεις είναι ικανές να βάλουν «χαλινάρι» στην συχνά ασύδοτη αγορά του streaming, ενώ παράλληλα και η εγχώρια παραγωγή με τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μπορεί να διατηρήσει την ακεραιότητά της. Προφανώς και η Ελλάδα, με την πολλές φορές μικρότερη κινηματογραφία της, δεν δύναται να εγείρει τόσο μεγάλες απαιτήσεις, ωστόσο σίγουρα μπορεί να κάνει κάτι καλύτερο από το μίνιμουμ, την στιγμή μάλιστα που οι νέοι Ελληνες παραγωγοί έχουν αποδείξει τα τελευταία χρόνια πως διαθέτουν ταλέντο και δυνατότητες να αναπτυχθούν ακόμα και στο διεθνές στερέωμα.
Ακολουθήστε το Money Review στο Google News
