Τα «μηνύματα» που τείνουν να καλύψουν το σινεμά
Πρέπει να έργα του κινηματογράφου να εκπέμπουν απαραιτήτα κάποιο συγκεκριμένο «μήνυμα» για να είναι πετυχημένα το 2021; Στις πρόσφατες υποψηφιότητες των Χρυσών Σφαιρών είδαμε να επιλέγονται τρεις γυναίκες στην κατηγορία της σκηνοθεσίας, οι δύο από αυτές πρωτοεμφανιζόμενες. Παντού στην κινηματογραφική παραγωγή, από τις εναλλακτικές παρυφές μέχρι την mainstream καρδιά της βιομηχανίας, βλέπουμε να ξεπηδούν φιλμ με έντονη φόρτιση σε επίπεδο φύλου, φυλής, σεξουαλικού προσανατολισμού κ.ο.κ. Κάποια από αυτά αντιστοιχούν και σε πραγματικά καλά σε κινηματογραφικό επίπεδο αποτελέσματα, κάποια όχι.
Στο «Malcolm & Marie» του Σαμ Λέβινσον που προσγειώθηκε πρόσφατα στο Netflix, ταινία με δύο Αφροαμερικανούς πρωταγωνιστές, ο (σκηνοθέτης) χαρακτήρας του Τζον Ντέιβιντ Ουάσινγκτον παρατηρεί κάποια στιγμή αγανακτισμένος: «Το σινεμά δεν χρειάζεται να έχει μήνυμα. Χρειάζεται να έχει ψυχή και συναίσθημα». Από την άλλη είναι δυνατόν μια τέχνη κατά βάση λαϊκή, όπως ο κινηματογράφος να αγνοήσει τις έντονες κοινωνικές εξελίξεις και ζυμώσεις της εποχής;
Η αλήθεια, όπως συμβαίνει συνήθως, μάλλον βρίσκεται κάπου στη μέση. Στην βραζιλιάνικη σειρά «Αόρατος Κόσμος», άλλη μια παραγωγή του Netflix, το αστυνομικό θρίλερ μπλέκεται με τους μύθους και τις παραδόσεις της Νοτιοαμερικανικής χώρας, ενώ ταυτόχρονα θίγεται το θέμα της οικολογικής καταστροφής που συντελείται τις τελευταίες δεκαετίες στο δάσος του Αμαζονίου. Η ισορροπία εδώ είναι το κλειδί. Τα ξεχωριστά μέρη της ιστορίας, δηλαδή το αστυνομικό μυστήριο, το στοιχείο του φανταστικού με τα μυθικά πλάσματα και το κοινωνικό-οικολογικό μήνυμα, λειτουργούν ως αρμονικά μέρη ενός συνόλου που καθηλώνει τον θεατή.
Αντιθέτως σε ταινίες ή σειρές όπου η κάθε είδους στόχευση γίνεται αυτοσκοπός, το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα σπάνια ανταποκρίνεται σε υψηλά στάνταρ, αφού δεν είναι όλοι Σπάικ Λι ή Πέδρο Αλμοδόβαρ για να μπορούν πετύχουν κάτι τέτοιο. Για να μείνουμε στην πιο πρόσφατη παραγωγή, το «Nomadland» της Κλόε Ζάο, φαβορί και για τα φετινά Οσκαρ, είναι μια ταινία με ξεκάθαρα «μηνύματα» πάνω στην γυναικεία δυναμική, το κοινωνικό περιθώριο κ.ά., τα οποία ωστόσο εκπέμπονται δίχως κραυγές και επίκληση σε σχηματικές «αλήθειες». Εκεί υπάρχει μπόλικη ευαισθησία και ανθρωπιά που περνά μέσα από τον φακό της Ζάο, μαζί με (άλλη μια) υποδειγματική ερμηνεία από την Φράνσις Μακ Ντόρμαντ, μια από τις σπουδαιότερες ηθοποιούς του καιρού μας.
Ακολουθήστε το Money Review στο Google News
