Οι Σαμαρείτες υπάρχουν ακόμη. Και ζουν ανάμεσα σε δύο κόσμους

Στην κατεχόμενη και εν πολλοίς κατακερματισμένη Δυτική Όχθη οι Εβραίοι ζουν σε ισραηλινούς εποικισμούς και οι Παλαιστίνιοι ζουν σε αραβικές πόλεις. Και υπάρχουν και 440 κάτοικοι στο ορεινό χωριό του Αλ Τορ, που κινούνται μεταξύ των δύο κόσμων. 

Ως παιδιά μεγάλωσαν μιλώντας αραβικά. Ως έφηβοι πήγαν σε σχολεία της Παλαιστιανικής Αρχής. Ως συνταξιούχοι πολλοί καπνίζουν αργιλέ στην παλαιστινιακή πόλη τη Ναμπλούς. Αλλά έχουν και ισραηλινή υπηκοότητα, συχνά εργάζονται στο Ισραήλ, πληρώνουν στο ισραηλινό κράτος εισφορές για υγειονομική περίθαλψη και επισκέπτονται συγγενείς σε προάστια του Τελ Αβίβ. Στις ισραηλινικές εκλογές αρκετοί λένε ότι ψήφισαν ότι το Λικούντ, το δεξιό κόμμα που είναι υπέρ των εποικισμών στη Γάζα. Αλλά εκπροσωπούνται στο συμβούλιο της Παλαιστινιακής Οργάνωσης Απελευθέρωσης. 

Οι κάτοικοι του Αλ Τορ είναι Σαμαρείτες, τα μέλη μίας αρχαίας φυλής. Η ταυτότητά τους τους επιτρέπει να ταλαντεύονται, όχι πάντα εύκολα, ανάμεσα στην ισραηλινή και την παλαιστινιακή κοινωνία. «Δεν μπορούμε να πούμε ότι είμαστε Παλαιστίνιοι και δεν μπορούμε να πούμε ότι είμαστε Εβραίοι» λέει ο Τόμερ Κοέν, 37χρονος δικηγόρος στην Αλ Τορ. «Είμαστε Σαμαρείτες. Μόνο αυτό μπορώ να πω». 

Ο κ. Κοέν οδηγεί στη Ραμάλα, παλαιστινική πόλη στη Δυτική Όχθη, όπου εργάζεται ως νομικός σύμβουλος στην παλαιστινιακή ένωση καλαθοσφαίρισης. Όταν χρειάζεται ιατρική κάλυψη πηγαίνει στο Ισραήλ. Κατά τη δεύτερη εξέγερση των Παλαιστινίων το 2001, ο πατέρας του, Τζόζεφ Κοέν, σήμερα 76 ετών, επέζησε μίας επίθεσης παλαιστινίων ενόπλων για να τον πυροβολήσουν λίγα λεπτά αργότερα Ισραηλινοί στρατιώτες. «Είμαι θύμα τρομοκρατίας και από τις δύο πλευρές» λέει ο 76χρονος.

Κι όμως. Σε μία περίοδο όξυνσης της έντασης μεταξύ των δύο πλευρών το Αλ Τορ προσφέρει ένα παράδειγμα σεβασμού των θρησκευτικών και εθνοτικών διαφορών και πρόσβαση στους κατοίκους του μέσα στους Αγίους Τόπους. 

Υπολογίζεται ότι οι Σαμαρείτες ήταν τον 5ο αιώνα περισσότεροι από 1 εκατομμύριο. Αλλά ύστερα από αιώνες διώξεων έμειναν μόλις 800. Περίπου οι μισοί ζουν σε νότιο προάστιο του Τελ Αβίβ. Πριν την κατάληψη της Δυτικής Όχθης από το Ισραήλ το 1967 οι Σαμαρείτες δεν είχαν επίσημη σύνδεση με το ισραηλινό κράτος. Ωστόσο το Ισραήλ τους έδωσε αργότερα υπηκοότητα, κάτι που αρνήθηκε σε άλλους Παλαιστινίους στη Δυτική Όχθη.

Σε μία προσπάθεια να αποφύγουν τον πλήρη αφανισμό οι ηγέτες των Σαμαρειτών απευθύνθηκαν πριν από δύο δεκαετίες σε μία υπηρεσία συνοικεσίων. Η υπηρεσία τους έφερε σε επαφή με γυναίκες από ένα χωριό της Ουκρανίας. Η Σούρα Κοέν, η πρώτη νύφη, έφτασε το 2003 σε ηλικία 19 ετών και δεν ήξερε τίποτα για την αραβο-ισραηλινή διαμάχη. Σήμερα μιλάει ρωσικά, αραβικά, εβραϊκά, πηγαίνει τα παιδιά της σε παλαιστινιακό σχολείο και επισκέπτεται τους γονείς της στην Ουκρανία κάθε χρόνο. «Είμαι Σαμαρείτισσα» λέει, «και είμαι επίσης Ουκρανή». Αλλά προσθέτει: «Είμαι Ισραηλινή, όχι Παλαιστίνια». 

Copyright:
2021 The New York Times

Ακολουθήστε το Money Review στο Google News