Το «αντάρτικο» των 12 και τα πλήθη στην κερκίδα
Ακόμα και οι εναπομείναντες ρομαντικοί του ποδοσφαίρου το τελευταίο τριήμερο μάλλον δεν έπεσαν από τα… σύννεφα παρακολουθώντας όσα συμβαίνουν, με τον πόλεμο που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στις διεθνείς ομοσπονδίες (FIFA, UEFA) και το «γκρουπ των 12» που ξεκίνησαν το αντάρτικο θέλοντας να ιδρύσουν την δική τους κλειστή European Super League. Οι περισσότερο παρατηρητικοί ή κυνικοί το έβλεπαν να έρχεται, καθώς τις τελευταίες δεκαετίες η ψαλίδα ανάμεσα στους μικρομεσαίους και τους γίγαντες του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου άνοιξε τρομακτικά και ο πακτωλός χρημάτων από χορηγούς και τηλεοπτικά συμβόλαια αλλοίωσε τόσο την αγορά όσο και το ίδιο το σπορ.
Στην πατρίδα του την Βρετανία, το άλλοτε άθλημα της εργατικής τάξης και των φτωχών, αποτελεί πλέον ψυχαγωγία ακριβότερη από το θέατρο και την όπερα, ειδικά όσον αφορά τις λαοφιλέστερες ομάδες. Αυτές ήταν άλλωστε, μαζί με τους δύο κολοσσούς από την Ισπανία (Μπαρτσελόνα, Ρεάλ Μαδρίτης) που έσυραν τον χορό της απόσχισης, εξαγριώνοντας την πλειοψηφία των φιλάθλων και των ποδοσφαιραθρώπων της Γηραιάς Ηπείρου.
Είχαν όμως άλλη επιλογή; Ηδη από την σεζόν 2019-2020, η οποία επηρεάστηκε λιγότερο από την πανδημία, οι περισσότεροι από τους κορυφαίους ευρωπαϊκούς συλλόγους «έγραψαν» σοβαρές ζημιές στους ισολογισμούς τους, προϊόν κυρίως αλόγιστης σπατάλης αλλά και των τιμών μιας μεταγραφικής αγοράς που λειτουργεί με όρους «φούσκας». Οχι τυχαία, οι πολύ πιο συνετές γερμανικές ομάδες έχουν μείνει εκτός της κίνησης των δώδεκα. Οι τελευταίοι αναμένουν το 2020-21 να κλείσει εφιαλτικά από οικονομικής άποψης, οπότε η πρόταση της αμερικανικής JP Morgan -και όσων πιθανώς βρίσκονται πίσω της- για εγγυημένο συμβόλαιο συνολικού ύψους σχεδόν 4 δις ευρώ, ήχησε στα αυτιά τους σαν σωτήριο σάλπισμα, παρά την δεδομένη αντίδραση της άλλης πλευράς.
Επιπλέον υπάρχει και το απλό αλλά αμείλικτο επιχείρημα: αν κάποιος σου προσφέρει εγγυημένα 300-350 εκατ. ευρώ ετησίως, γιατί να δεχθείς τα 60-70 εκατ. ευρώ της UEFA, τα οποία μάλιστα εξασφαλίζονται μόνο μέσα από την διάκριση στα εγχώρια πρωταθλήματα; Κι ακόμα, αν αυτά τα χρήματα είναι πράγματι διαθέσιμα στην αγορά, γιατί η UEFA δεν φροντίζει να φτάσουν στις ομάδες;
Η απάντηση έχει πολλές παραμέτρους, κάποιες από τις οποίες πιθανότατα πρέπει να περιμένουμε για να τις δούμε να ξεδιπλώνονται μέσα στο επόμενο διάστημα. Το βέβαιο είναι πως τα τεράστια αυτά ποσά μπορούν να εξασφαλιστούν μόνο με την παγκόσμια διάδοση-μετάδοση του προϊόντος, σε αγορές που «διψούν» για τους κορυφαίους ποδοσφαιρικούς σταρ. Μην σας κάνει εντύπωση αν οι αγώνες της καινούριας λίγκας ξεκινούν στις 11-12 το πρωί, ώστε να μπορούν να τους παρακολουθήσουν πιο εύκολα
στη Σιγκαπούρη ή στις Η.Π.Α.
Σημαίνει όντως όμως η κλειστή λίγκα οικονομικά εύρωστες ομάδες; Ή απλώς στην κούρσα των εξοπλισμών τα αντίτιμα θα γίνουν μεγαλύτερα και ο παίκτης που πριν κόστιζε λ.χ. 100 εκατ. ευρώ, πλέον θα κοστίζει 250; Είναι φανερό πως το άθλημα που αγαπήθηκε από τις μεγάλες μάζες των ανθρώπων εδώ και έναν αιώνα αλλάζει (ξανά) και μάλιστα σε μια κατεύθυνση που δεν έχει καμία σχέση με τις ρίζες και την ταυτότητά του. Προφανώς η εποχή του ρομαντικού ερασιτεχνισμού και των ηρωικών μπαλαδόρων έχει παρέλθει προ πολλού, ωστόσο είναι επίσης βέβαιο πως οι χρηματιστηριακοί δείκτες δεν στέλνουν την μπάλα στο πλεκτό, ούτε ξεσηκώνουν τα πλήθη στην κερκίδα.
Ακολουθήστε το Money Review στο Google News
