Πώς καταφέραμε να ζούμε σε έναν κόσμο που δεν μας χωράει όλους;
Λες να μπορεί να νιώσει από όπου κι αν βρίσκεται ότι την αγαπάμε πολύ κι ας μην τη γνωρίσαμε ποτέ, ότι την αποδεχτήκαμε από την πρώτη στιγμή που την είδαμε, ότι το μαργαριταρένιο κολιέ δείχνει τόσο κομψό, τόσο όμορφο στο λαιμό της;
Η είδηση ότι η Δημήτρη Καλογιάννη, η «Δήμητρα της Λέσβου», πιθανώς να είναι νεκρή μετά την εγκατάλειψη σε τροχαίο, μας γεμίζει θλίψη και μεγάλη οργή για την ολιγωρία των αρχών. Μας επιβεβαιώνει επίσης ότι η Δημήτρη δεν “εξαφανίστηκε” αλλά την “εξαφάνισε” η τοπική κοινωνία που την αντιμετώπιζε σαν παρία, τα μέλη της οικογένειας που αδιαφορούσαν, η ίδια κοινωνία που τώρα “συγκλονίζεται” ενώ κάποτε εθελοτυφλούσε μπροστά στην υποτίμηση και την κακοποίηση ενός τόσο ευαίσθητου τρανς ατόμου που δεν πείραξε κανέναν ποτέ και που το μόνο που αναζητούσε ήταν αγάπη και αποδοχή όπως όλα τα πλάσματα του βασανισμένου από τον εγωισμό μας πλανήτη.
Η λύση του μυστηρίου ενδέχεται να βρίσκεται στο τροχαίο που έγινε πριν δύο μήνες όταν ένας ασυνείδητος οδηγός εγκατέλειψε το θύμα του στην άσφαλτο με τον πιο μικρόψυχο τρόπο. Το τροχαίο λέγεται ότι συνέβη στις 05:00 τα ξημερώματα, στις 9 Απριλίου 2021, επί της Λ. Ποσειδώνος, στο ύψος του Δέλτα Φαλήρου, στην περιοχή του Π. Φαλήρου και στο ρεύμα κυκλοφορίας προς Αθήνα. Το θύμα του τροχαίου είναι, σύμφωνα με τις πληροφορίες, ένα άτομο, ηλικίας περίπου 65-70 ετών, αγνώστων στοιχείων, ενώ η ημερομηνία του τροχαίου ταιριάζει με την ημερομηνία εξαφάνισης της Δημήτρη (στις 6 Απριλίου) από το ΨΝΑ Δρομοκαϊτειο, όπου βρισκόταν σε ακούσιο εγκλεισμό.
Σύμφωνα με όσα αναφέρουν οι πληροφορίες, η οικογένεια της Δημήτρη έχει αναγνωρίσει τη σορό που παρέμενε στα αζήτητα του νεκροτομείου και ανήκει σε άνδρα ηλικίας 65-70 ετών, ενώ τις τελικές απαντήσεις θα δώσουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων DNA.
Σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση στα μέσα Απριλίου από την Τροχαία που αναζητούσε πληροφορίες από τυχόν μάρτυρες, για την ταυτοποίησή του, αναφέρονταν τα εξής στοιχεία: «Ο ανωτέρω πεζός, ηλικίας περίπου 65-70 ετών, αναστήματος 1,75μ., κανονικής σωματικής διάπλασης, με γκρίζα μαλλιά, φορούσε κατά την ώρα του ατυχήματος λευκό κοντό παντελόνι (σορτς) και κοντομάνικη μπλούζα κόκκινου και κίτρινου χρώματος».
Το σώμα του θύματος παρέμεινε δύο ολόκληρους μήνες στα αζήτητα του νεκροτομείου ενός νοσοκομείου μέχρι επιτέλους η ΓΑΔΑ να μπορέσει να εξετάσει το πτώμα.
Συγγενείς της Δημήτρη έδωσαν ήδη DNA προκειμένου να γίνει ταυτοποίηση. Ωστόσο, η ελπίδα να μην πρόκειται για τη Δημήτρη από τη Λέσβο, έναν άνθρωπο αδιανόητα ρομαντικό και καλόκαρδο κι όμως τόσο βασανισμένο από το περιβάλλον του, είναι λιγοστές, αφού οι συμπτώσεις είναι πάρα πολλές.
Ακούμε σήμερα ότι κάποιος χτύπησε με το αμάξι του έναν άνθρωπο (πιθανώς τη Δημήτρη) και την εγκατέλειψε χωρίς να προσφέρει την παραμικρή βοήθεια. Η σκέψη και μόνο. Για όλα τα θύματα τέτοιων εγκλημάτων. Πόσο μάλλον για τη γλυκιά Δημήτρη. Με τις όμορφες, λευκές της πέρλες και το τρυφερό, ταπεινό της βλέμμα. Έναν άνθρωπο με ψυχή παιδιού που δεν κράτησε κακία σε κανέναν, με αγόγγυστη καλοσύνη και πραότητα για όλο τον κόσμο, έναν άνθρωπο που -στα χαρτιά- έχει οικογένεια.
«Κάθε κύτταρό μου είναι γεμάτο αγάπη, θέλω όλος ο κόσμος να είναι ευτυχισμένος!», έλεγε η Δημήτρη στην Πάολα Ρεβενιώτη για το ντοκιμαντέρ του VICE το 2017, “Η Πάολα συναντά τη Δήμητρ@”.
“Μόνος μου τα πέρασα και τα ξεπέρασα όλα τα δύσκολα”, έλεγε στην ίδια συνέντευξη, ομολογώντας ότι κάποιες στιγμές δεν ήθελε κανέναν, ούτε καν τα αδέρφια της, αφού ποτέ κανείς τους δεν της στάθηκε.
Παρότι πειράχτηκε πολύ όταν αντιλήφθηκε ότι οι δικοί της “πότιζαν” κρυφά το φαγητό της με ψυχοφάρμακα για χρόνια ολόκληρα, δεν τους κράτησε κακία. “Δεν θα το έκανα αυτό ούτε σε ζώο, θα σεβόμουν την ελευθερία του» [..] «Ε, τους καταλάβαινα, ακόμα κι εγώ δυσκολευόμουν να αποδεχτώ τον εαυτό μου». Για τέτοιο πλάσμα μιλάμε και αναρωτιόμαστε πόση συγχώρεση και αγάπη και κατανόηση χωράει η καρδιά ενός ανθρώπου, ο οποίος, μάλλον και δυστυχώς, έχει συνηθίσει και εσωτερικά “κανονικοποιήσει” την απαράδεκτη κακοποιητική συμπεριφορά τρίτων προς το πρόσωπό του. Τέτοια ψυχή είναι η Δημήτρη. Είναι δύσκολο να μιλάμε σε παρελθοντικό χρόνο..
Η Δημήτρη έζησε για πολλά χρόνια με μόνη συντροφιά τη μητέρα της, την οποία υπεραγαπούσε παρότι εκείνη την καταπίεζε, και τον πατέρα της, τον οποίο ναι μεν χαρακτήριζε απόμακρο, μέθυσο και άστατο, ούτε όμως για εκείνον είχε κακό λόγο, όπως και για κανέναν άλλο.
«Όταν γεράσεις τι θα κάνεις, ποιος θα σε φροντίσει;», τη ρωτούσε η Τζέλη Χατζηδημητρίου στην ταινία-ντοκιμαντέρ Mr. Dimitris and Mrs. Dimitroula που γυρίστηκε το 2017.
«Δεν φοβάμαι το μέλλον, δεν έχω ούτε άγχος ούτε ανασφάλεια», απαντούσε η Δημήτρη.
Χρειάζεται να περάσουν χρόνια καμία φορά για να κοιτάξει κατάματα τα μούτρα της μία κοινωνία στον καθρέφτη και να παραδεχτεί ότι φταίει. Φταίξιμο για την ψυχική μικρότητα (αν όχι φθήνια) με την οποία θρέφει τα μέλη της, φταίξιμο για την εγκληματική αμέλεια, φταίξιμο για όσους “χάνονται”. Λες και δεν το βλέπουμε στην ιστορία της Δημήτρη. Ούτε χάθηκε, ούτε εξαφανίστηκε, ούτε μας άφησε. Την αφήσαμε να χαθεί. Και τη βρήκαμε νεκρή. Η οικογένειά της που, ενδεχομένως, δεν την αποδέχτηκε ποτέ για τη “διαφορετικότητά” της, δεν την αναζήτησε. Το Silver Alert καθυστέρησε ενάμιση μήνα, όσο εκείνη κυκλοφορούσε μόνη και αβοήθητη στην Αθήνα και ποιος ξέρει πού αλλού. Και δε βρέθηκε ΕΝΑΣ άνθρωπος εδώ και δύο μήνες να της δώσει μία βοήθεια. Να τη ρωτήσει πού πηγαίνει, τι ψάχνει, τι χρειάζεται, αν είναι καλά. Πώς καταφέραμε να ζούμε σε έναν κόσμο που δεν μας χωράει όλους;
Λες να μπορεί να νιώσει από όπου κι αν βρίσκεται ότι την αγαπάμε πολύ κι ας μην τη γνωρίσαμε ποτέ, ότι την αποδεχτήκαμε από την πρώτη στιγμή που την είδαμε πίσω από το φακό, ότι το μαργαριταρένιο κολιέ δείχνει τόσο κομψό, τόσο όμορφο στο λαιμό της; Aχ Δημητράκι. Καλή ανάπαυση.
Πηγή: neolaia.gr
Ακολουθήστε το Money Review στο Google News
