Πώς -και γιατί- η Boeing μετέτρεψε το εργοστάσιό της σε μια ψεύτικη πόλη
Στα μέσα της δεκαετίας του 1930, το εργοστάσιο Boeing 1 που υπήρχε τότε στο Σιάτλ άρχισε να εξαπλώνεται. Η εταιρεία αναπτυσσόταν με τεράστια ταχύτητα, λαμβάνοντας ώθηση από την επέκταση των διεθνών αερομεταφορών και από μια Πολεμική Αεροπορία που γινόταν όλο και πιο σημαντική στον στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η Boeing δεν κατασκεύαζε μόνο εμπορικά αεροπλάνα: μερικές από τις πιο ισχυρές πολεμικές μηχανές στον ουρανό είχαν προέλθει επίσης από τις γραμμές συναρμολόγησης της. Έτσι, το 1936, η εταιρεία κατασκεύασε ένα νέο, πολύ μεγαλύτερο εργοστάσιο.
Η παραγωγή αυξανόταν, ενώ επικρατούσε ένα κλίμα τεταμένης ηρεμίας για μερικά χρόνια μέχρι που στις 7 Δεκεμβρίου 1941 συνέβη κάτι που θα άλλαζε για πάντα την ιστορία (και για λίγο την οροφή του εργοστασίου Boeing 2). Το Ιαπωνικό Ναυτικό επιτέθηκε στη ναυτική βάση του Pearl Harbor στη Χαβάη και οι Ηνωμένες Πολιτείες κήρυξαν αμέσως τον πόλεμο στην Ιαπωνία και μπήκαν επίσημα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η εν λόγω επίθεση τροφοδότησε επίσης τον φόβο ότι οι Ιάπωνες θα έφταναν στην ηπειρωτική Δυτική Ακτή. Η Χαβάη μπορεί κάλλιστα να βρίσκεται στη μέση του Ειρηνικού, αλλά απέχει μόλις πέντε ώρες με το αεροπλάνο από το Σαν Φρανσίσκο, το Λος Άντζελες και το Σιάτλ. Και αν η ιαπωνική αεροπορία μπορούσε να φτάσει στην Καλιφόρνια ή την Ουάσιγκτον, ήταν ικανή να βομβαρδίσει τις εγκαταστάσεις της Boeing στο Σιάτλ, μίας εταιρείας-κλειδί για το μέλλον της αμερικανικής συμμετοχής στον πόλεμο.
Για να προσπαθήσει να αποφύγει την καταστροφή, ο στρατός των Ηνωμένων Πολιτειών χρησιμοποίησε ένα από τα πιο σημαντικά προτερήματά του: το Χόλιγουντ. Η ιδέα ήταν να καμουφλάρει την αποθήκη όπου κατασκευάζονταν τα αεροπλάνα.
Εχοντας ένα διάδρομο απογείωσης δίπλα της, η αποθήκη της Boeing ήταν ένας στόχος, εύκολος να εντοπιστεί, γράφει η El Pais.
Ετσι, για ένα μήνα το 1942, οι φρενήρεις προσπάθειες των εργαζομένων της εταιρείας επικεντρώθηκαν στο να προσποιηθούν ότι το μέρος όπου εργάζονταν, ήταν μια αθώα, κατοικημένη γειτονιά, χρησιμοποιώντας σκηνικά.
Διευθυντής όλης της επιχείρησης ήταν ο συνταγματάρχης John F. Ohmer, ο οποίος προσέλαβε τον John Stewart Detlie, σχεδιαστή παραγωγής και καλλιτεχνικό διευθυντή περισσότερων από είκοσι ταινιών. Τώρα, οι διαστάσεις του εγχειρήματος που αντιμετώπισε ήταν πολύ μεγαλύτερες από αυτές που είχε αναλάβει σε εκείνες τις είκοσι ταινίες. Το τελευταίο του σκηνικό θα είχε έκταση 25 στρέμματα, που είναι η περιοχή που καταλάμβανε το εργοστάσιο Boeing 2 στο Σιάτλ.
Με τη βοήθεια ξυλουργών, σκηνοθετών, ζωγράφων και διακοσμητών, αλλά και πολλών υπαλλήλων της Boeing, ο Detlie έχτισε μια ολόκληρη πόλη. Μια γειτονιά από ψεύτικους δρόμους και πεζοδρόμια, λόφους με εκατοντάδες τετραγωνικά μέτρα λινάτσας, ξύλινα δέντρα βαμμένα πράσινα, φράχτες από χαρτόνι, φουσκωτά πλαστικά αυτοκίνητα και ένα σωρό από ξύλινα λεπτά σπίτια.
Βρίσκονταν όλα στην οροφή του εργοστασίου 2 γιατί εκείνοι που έπρεπε να εξαπατηθούν, θα τα έβλεπαν από τα 10.000 πόδια στον αέρα.
Επιπλέον, καθώς επρόκειτο να φαίνονται μόνο από ψηλά, τα ψεύτικα σπίτια και δέντρα ήταν πιο μικρά και κοντά σε σχέση με τα πραγματικά.
Για τα επόμενα τρία χρόνια, και μέχρι το τέλος του πολέμου, το εργοστάσιο 2 παρέμεινε κρυμμένο κάτω από ένα ειδυλλιακό προάστιο λιλιπούτειων σπιτιών.
Ο πόλεμος τελείωσε και οι Ιάπωνες δεν πλησίασαν καν τη Δυτική Ακτή, έτσι η μνημειώδης μεταμφίεση του εργοστασίου 2 δεν δοκιμάστηκε ποτέ. Το Boeing Wonderland -όπως το ονόμασαν- διαλύθηκε το 1946 και αρκετά από τα υπολείμματά του, ειδικά τα δέντρα και μερικά χαρτονένια αυτοκίνητα, μοιράστηκαν στους υπαλλήλους που είχαν εργαστεί εκεί κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ίσως ήθελαν ένα αναμνηστικό από τότε που έστησαν ένα σετ του Χόλιγουντ για να ξεγελάσουν τον εχθρό.
moneyreview.gr
Διαβάστε επίσης:
Γιατί ο Ποπάι τρώει σπανάκι; Ένα επιστημονικό λάθος που έγινε μύθος
Οι τραπεζίτες του Θεού: Η άνοδος και η πτώση μιας πανίσχυρης δυναστείας
Ακολουθήστε το Money Review στο Google News
