τίποτα να αφαιρέσεις

Μετά την πρόσφατη δημοσιοποίηση των στοιχείων των μεγαλοφειλετών του δημοσίου και των ασφαλιστικών ταμείων πολλοί επισήμαναν ότι η λίστα αυτή περιέχει μία σειρά από επιχειρήσεις των οποίων η λειτουργία δεν υφίσταται. Η κοινή λογική, και συνήθης εμπορική πρακτική, επιβάλει όταν έχουμε μία οφειλή από οφειλέτη που εμφανώς δεν πρόκειται να μπορέσει να την εξοφλήσει, να κάνουμε μία σχετική πρόβλεψη στα βιβλία της εταιρίας και να κινήσουμε τις διαδικασίες για τη διαγραφή της. Αυτό εξυπηρετεί δύο πρακτικούς σκοπούς. Πρώτον, μπορούμε να εστιάσουμε καλύτερα τους εισπρακτικούς πόρους της εταιρίας στην είσπραξη των οφειλών εκείνων που μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα. Δεύτερον, παρέχουμε καλύτερη ποιότητα πληροφορίας στους μετόχους και σε όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη για τις εισπράξεις που ευλόγως αναμένουμε, χωρίς να φουσκώνουμε την εικόνα με ποσά που ούτε κατά διάνοια δεν πρόκειται ποτέ να εισπραχθούν.

Στην περίπτωση του δημοσίου όμως αυτό δεν φαίνεται να έχει εφαρμοστεί. Σύμφωνα με τη δημοσιοποιημένη λίστα, το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία μαζί αναμένουν να εισπράξουν €106,5 δις από 16,839 μεγαλοφειλέτες νομικά πρόσωπα. Προφανώς αυτός είναι ένας όγκος πληροφορίας που δεν είναι εύκολο να επεξεργαστεί κανείς. Ωστόσο, οι δέκα πρώτες σε οφειλές εταιρίες αποτελούν το 24% της συνολικής οφειλής. Σε μία πρώτη αναζήτηση στο ΓΕΜΗ διαπιστώνουμε τα εξής:

Φαίνεται αρκετά πιθανό, αν κανείς διατρέξει την υπόλοιπη λίστα, μεγάλος αριθμός των υποτιθέμενων εισπρακτέων του δημοσίου να είναι από εταιρίες φαντάσματα. Προφανώς δεν πρέπει να είναι εύκολο για το δημόσιο να διαγράφει οφειλές ιδιωτών, γιατί αυτό θα άνοιγε την πόρτα σε αθέμιτες πρακτικές δίνοντας τη δυνατότητα σε επιτήδειους να εκμεταλλευτούν το μηχανισμό για ίδιον όφελος. Από την άλλη, αυτή η εικόνα δημιουργεί άλλα προβλήματα. Πέραν της εικόνας της ανοργανωσιάς, την σπατάλη πόρων σε κυνήγι φαντασμάτων, και την στρεβλή εικόνα των πραγματικών εισπρακτέων, ακυρώνει, με δύο τρόπους την ουσία της ίδιας της άσκησης της δημοσιοποίησης.

Πρώτον, η ουσία της δημοσιοποίησης δεν είναι η ανθρωποφαγία των οφειλετών όπως διαφαίνεται με τον τρόπο που γίνεται αλλά η αγγλοσαξωνική πρακτική που ονομάζεται “name and shame” δηλαδή η έμμεση πίεση προς τους οφειλέτες να ρυθμίσουν τις οφειλές τους για να αποφύγουν την αρνητική δημοσιότητα και την κατακραυγή της κοινής γνώμης. Με τον τρόπο όμως που γίνεται, κάποιος πραγματικός και υφιστάμενος οφειλέτης μπορεί κρυφτεί πίσω από έναν όγκο άνω των 16 χιλιάδων γραμμών που αποτελείται κυρίως από φαντάσματα. Έτσι, δεν έχει λόγο να προσπαθήσει να αποφύγει την δημοσιοποίηση αφού, και μέσα στα δημοσιευμένα στοιχεία είναι απίθανο να πέσει στην αντίληψη της κοινής γνώμης. Προστατεύεται, εν ολίγοις, από την αδυναμία του δημοσίου να παρέχει ποιοτική και φιλτραρισμένη πληροφορία για να επιτύχει το σκοπό που υποτίθεται ότι εξυπηρετεί η δημοσιοποίηση.

Δεύτερον, η εικόνα της λίστας γεμάτη από εταιρίες φαντάσματα, ενθαρρύνει υποψηφίους απατεώνες να επιχειρήσουν την ‘αρπαχτή’ τους και να εξαφανίσουν τις εταιρίες πριν το δημόσιο προλάβει να αντιδράσει. Και εδώ, μία ποιοτική και φιλτραρισμένη λίστα θα μπορούσε να έχει ένα θετικό αποτέλεσμα.

Η τελειότητα επιτυγχάνεται όχι όταν δεν υπάρχει τίποτα να προσθέσεις, αλλά όταν δεν υπάρχει τίποτα να αφαιρέσεις. Antoine de Saint-Exupéry, Terre des hommes, Φεβρουάριος 1939.

Ακολουθήστε το Money Review στο Google News