Greek Weird Wave: 12 ταινίες για να δείτε μέχρι την πρεμιέρα του Poor Things του Λάνθιμου

Greek Weird Wave. Ένας όρος που κατά πως φαίνεται εισήχθη από τον κριτικό της Guardian, Steve Rose, όταν θέλησε να σχολιάσει δύο ελληνικές ταινίες («Κυνόδοντας» και «Attenberg»), οι οποίες μονοπώλησαν το ενδιαφέρον του κοινού στο εξωτερικό. Ο Rose τεκμηρίωσε την ύπαρξη του ρεύματος, μιλώντας για το ύφος, τη μορφή και τη θεματολογία των εν λόγω ταινιών.

Χαρακτηριστικό είναι ότι ο κριτικός εστίασε τότε στην εγχώρια ελληνική παραγωγή ταινιών ως παράγωγο της οικονομικής κρίσης. Και λίγο πριν κλείσει τη διαμορφωτική, όπως αποδείχτηκε, κριτική του για το Ελληνικό Weird Wave, ο Steve Rose διερωτήθηκε το εξής: «Είναι τυχαίο που η πιο χαοτική και ταραγμένη χώρα του κόσμου δημιουργεί τον πιο χαοτικό και ταραγμένο κινηματογράφο του κόσμου;».

Πάντως, είτε πρόκειται για υπαρκτό κινηματογραφικό κίνημα είτε για φιλμική «τάση» και «επινόηση» των media, το σίγουρο είναι ότι το «περίεργο ελληνικό ρεύμα» πράγματι εντυπωσιάζει μεγάλη μερίδα κριτικών και κοινού, «εξάγοντας» τον ελληνικό κινηματογράφο στις αίθουσες του εξωτερικού και αποσπώντας υποψηφιότητες και βραβεία ακόμη και σε μεγάλα διεθνή φεστιβάλ.

Πιο πρόσφατο παράδειγμα, η νέα ταινία “Poor Things” (2023) του Γιώργου Λάνθιμου, η οποία απέσπασε διθυραμβικές κριτικές κι έπειτα πήρε φεστιβαλική πορεία, κερδίζοντας Χρυσό Λέοντα στο 80ο Φεστιβάλ της Βενετίας.

Αν, λοιπόν, σας άρεσε ο τελευταίος κινηματογραφικός «θρίαμβος» του Έλληνα σκηνοθέτη με πρωταγωνίστρια την Emma Stone, αξίζει να ρίξετε μια ματιά και στις παρακάτω ενδεικτικές προτάσεις για αυτό το «περίεργο» ρεύμα που λέγεται Greek Weird Wave.

Στο άρθρο του Nick Davie στο i-D (We’re fans not critics), προτείνονται επτά (7) ελληνικές ταινίες του Weird Wave (όντως αντιπροσωπευτικές) για όσους είδαν το Poor Things και τώρα θέλουν κι άλλο. Στην παρακάτω λίστα θα βρείτε και 5 δικές μας επιλογές.

 Όπως αναφέρει στην εισαγωγή του ο Davie: «είτε πρόκειται για πολιτική, κοινωνική, ή σεξουαλική αναταραχή, το Greek Weird Wave του σινεμά αναδύθηκε για να αντιμετωπίσει τις σκληρές καπιταλιστικές πραγματικότητες της χώρας στα τέλη της δεκαετίας του 2000. Ξεκινώντας στα μέσα της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, το κινηματογραφικό αυτό κίνημα -διαμορφωμένο με σουρεαλισμό, παράξενους διαλόγους και μια ρευστή προσέγγιση του σεξ, του φύλου, της πολιτικής και της οικογένειας -ποτέ δεν είχε τις απαντήσεις στα προβλήματα που αντιμετώπιζε η χώρα, ωστόσο, παρείχε μια ανορθόδοξη προοπτική των θεμάτων αυτών στους εξωτερικούς παρατηρητές».

Με την πρεμιέρα του λανθιμικού Poor Things στις ελληνικές αίθουσες να αναμένεται στις 4 Ιανουαρίου του 2024, ήρθε η ώρα να ρίξουμε μια ματιά σε ορισμένες από τις πιο «περίεργες» ταινίες του Greek Weird Wave. Αρκετές από τις παρακάτω έχουν τιμηθεί και κερδίσει βραβεία σε διάφορες κατηγορίες, τόσο από εγχώριους κινηματογραφικούς φορείς, όσο και σε διεθνή φεστιβάλ.

Κυνόδοντας (2009)

Σε μια απομονωμένη μονοκατοικία έξω από την Αθήνα ζει μια πενταμελής οικογένεια. Τα τρία παιδιά δεν έχουν βγει ποτέ από το σπίτι και μεγαλώνουν χωρίς κανένα εξωτερικό ερέθισμα σε ένα αρρωστημένα προστατευτικό και πλήρως ελεγχόμενο περιβάλλον. Ο μόνος άνθρωπος που τους επισκέπτεται είναι η Χριστίνα, υπάλληλος στο εργοστάσιο του πατέρα τους, με σκοπό να κατευνάζει τις σεξουαλικές ορμές του μεγάλου γιου.

Τα παιδιά διδάσκονται γράμματα και εγκυκλοπαιδικές γνώσεις από τους γονείς τους μέσω μαγνητοφωνημένων μαθημάτων και η επιβράβευση για την πρόοδό τους είναι κάποια ευτελή δώρα. Ωστόσο, κάποιες «επικίνδυνες» για την περιέργειά τους λέξεις, τα παιδιά τις διδάσκονται με διαφορετικές σημασίες από τις πραγματικές, ώστε να μη μάθουν ποτέ την πραγματική έννοιά τους.

«Αυτός ο κοινωνικός σχολιασμός είναι τόσο αμήχανος όσο και αστείος, ρίχνει στο φως την έλλειψη κοινωνικών ικανοτήτων που μπορούν να έρθουν ως απόρροια της κατ’οίκον εκπαίδευσης. Επιπλέον είναι μια ταινία για την γονεϊκή επιβολή κάτω από τον μανδύα της προστασίας», γράφει ο Nick Davie στο i-D, λέγοντας πως μπορεί η ταινία Kinetta (2005) του Λάνθιμου να ήταν κάπως υπερβολικά πειραματική, αλλά η επόμενη, ο «Κυνόδοντας» (Dogtooth), ήταν το πρώτο και βασικό του hit.

Σύμφωνα με τους ίδιους τους συντελεστές της ταινίας:

«Η ιδέα του Κυνόδοντα γεννήθηκε από σκέψεις σχετικά με το μέλλον της οικογένειας. Το πώς ο θεσμός της οικογένειας θα εξελιχθεί στο μέλλον και για το τι θα συνέβαινε αν αυτός ο κοινωνικός οργανισμός σταματούσε να υπάρχει όπως τον γνωρίζουμε (…) Προσπαθήσαμε να κάνουμε τον Κυνόδοντα το αντίθετο μιας κλειστοφοβικής ταινίας. Γι’ αυτό τοποθετήσαμε τη δράση σε ένα εύπορο σπίτι με πισίνα και πράσινο. Υπάρχουν πολλές σκηνές που διαδραματίζονται εξωτερικά σε έναν όμορφο κήπο, ο οποίος φυσικά περικλείεται από έναν ψηλό φράχτη. Για τα παιδιά αυτά, αυτό είναι ο κόσμος. Ακριβώς αυτό άλλωστε μας ενδιέφερε: ο περιορισμός της αντίληψης ενός ανθρώπου (…)».

Πρόκειται για την ταινία – «μάνα» του Greek Weird Wave. Αν δεν την έχεις δει πρέπει να το κάνεις αμέσως.

Attenberg (2010)

Στο Attenberg της Αθηνάς Ραχήλ Τσανγκάρη, δύο γυναίκες βλέπουν τον κόσμο διαφορετικά. Η Μαρίνα (Ariane Labed) ζει σε μια μικρή παραθαλάσσια πόλη, φροντίζει τον ετοιμοθάνατο πατέρα της και αισθάνεται απέχθεια για τον περισσότερο κόσμο. Τότε, η Μπέλλα (Ευαγγελία Ραντού) φτάνει στην πόλη. Είναι εξωστρεφής, έχει αυτοπεποίθηση και προκαλεί πεισματικά τη Μαρίνα να βγάλει τον παιδικό και αφελή εαυτό της στην επιφάνεια, ώστε να την προετοιμάσει για τη ζωή μετά τον θάνατο του πατέρα της.

Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά (2013)

Μετά από είκοσι χρόνια επιτυχημένης παρουσίας στην πρωινή ζώνη της τηλεόρασης και, σε μια προσπάθεια να τονώσει τη δημοτικότητά του, ο γνωστός παρουσιαστής Αντώνης Παρασκευάς (Χρήστος Στέργιογλου) σκηνοθετεί ο ίδιος την «απαγωγή» του. Αποσύρεται σε ένα εγκαταλειμμένο ξενοδοχείο από όπου παρακολουθεί, μέσα από τις πολλές ανοιχτές τηλεοράσεις και τις πρωινές εκπομπές, τις εξελίξεις σχετικά με τη μυστηριώδη εξαφάνισή του.

Συνδυάζοντας μαύρη κωμωδία, δράμα, στιλιζαρισμένη δραματοποίηση και μουσικά ιντερλούδια, η σκηνοθέτης, Ελίνα Ψύκου, δημιουργεί μια αποπνικτική ατμόσφαιρα εγκατάλειψης. Κι ενώ περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να επιστρέψει, ο Αντώνης Παρασκευάς διαπιστώνει -μετά φρίκης και λύπης- ότι σιγά-σιγά το όνομά του αρχίζει να ξεχνιέται και η ζωή συνεχίζεται χωρίς εκείνον..

Για τον όρο Greek Weird Wave, η σκηνοθέτης της ταινίας έχει δηλώσει τα εξής: «Όσον αφορά τον όρο ‘παράξενο’, για εμένα δεν είναι καθόλου αρνητικός. Αγαπώ την παράξενη φύση και τους παράξενους χαρακτήρες, οι οποίοι υπάρχουν γύρω μας. Σε έναν βαθύτερο επίπεδο, αυτός είναι ένας από τους κύριους λόγους που δημιουργώ ταινίες: για να εξερευνήσω την παράξενη και σκοτεινή πλευρά της καθημερινής ζωής των ανθρώπων. Για μένα, η παράξενη φύση ήταν παρούσα στο μυαλό μου πριν από την ανακάλυψη και την ονομασία της από τους δημοσιογράφους. Είναι πολύ περισσότερο από έναν απλό όρο για μένα, είναι ο τρόπος μου για να κατανοήσω τη ζωή, την επικοινωνία, το γέλιο και το κλάμα».

«Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά» ξεκίνησε τη διαδρομή της από το 63ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, προβλήθηκε στο 38ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Τορόντο, «ταξίδεψε» στο 57ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Λονδίνου και πραγματοποίησε την ελληνική της πρεμιέρα στο 54ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Στη Θεσσαλονίκη απέσπασε τρία βραβεία, αυτά της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI), της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (Π.Ε.Κ.Κ.) και το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας για τον Χρήστο Στέργιογλου.

Boy Eating the Bird’s Food (2012)

Η πρώτη ταινία του Έκτορα Λυγίζου αποτυπώνει με μεγάλη αμεσότητα την οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Στην ταινία, ο πρωταγωνιστής που δεν έχει όνομα, πρέπει να κλέψει φαγητό από πουλιά για να επιβιώσει. «Ορισμένες στιγμές, είναι δύσκολο να την παρακολουθήσεις και δεν είναι για όλους. Οι μινιμαλιστικοί διάλογοι και η αργή εξέλιξη ζητούν από τους θεατές να καταλάβουν τον πρωταγωνιστή μέσα από αυτά που δείχνει και δεν λέει. Ένα «άβολο» παραμύθι ανθρώπινης υποβάθμισης υπό την πίεση του ανεξέλεγκτου καπιταλισμού που εξακολουθεί να μας αφορά και σήμερα».

Miss Violence (2013)

Την ημέρα των γενεθλίων της η 11χρονη Αγγελική αυτοκτονεί πηδώντας από το μπαλκόνι. Η αστυνομία και η κοινωνική πρόνοια προσπαθούν να βρουν την αιτία, η οποία κρύβεται πίσω από τα επικίνδυνα μυστικά της οικογένειάς της.

Το Miss Violence σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Αβρανά, έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, αποσπώντας τον Αργυρό Λέοντα (Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας), καθώς και το πρώτο Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας Volpi Cup για την ερμηνεία του πρωταγωνιστή Θέμη Πάνου. Η ταινία χαρακτηρίζεται από αναφορές στο κινηματογραφικό είδος του φιλμ νουάρ.

*Ο σκηνοθέτης της συγκεκριμένης ταινίας έχει αρνηθεί την ύπαρξη του κινήματος Greek Weird Wave γενικότερα.

Chevalier (2015)

Το Chevalier είναι μία ελληνική κωμική – σατιρική ταινία του 2015, σε σκηνοθεσία Αθηνάς Ραχήλ Τσανγκάρη. Το σενάριο έγραψε η ίδια και ο Ευθύμης Φιλίππου. Πρωταγωνιστούν οι Γιώργος Κέντρος, Πάνος Κορώνης, Βαγγέλης Μουρίκης, Μάκης Παπαδημητρίου, Γιώργος Πυρπασόπουλος και Σάκης Ρουβάς.

Στο επίκεντρο της ταινίας είναι έξι άνδρες, οι οποίοι ψαρεύουν σε ένα πολυτελές γιοτ. Όταν όμως το γιοτ πάθει βλάβη και τους ακινητοποιήσει κάπου στον Σαρωνικό, εκείνοι για να περάσουν την ώρα τους, παίζουν ένα αυτοσχέδιο παιχνίδι, το οποίο θα αναδείκνυε ποιος είναι ο «καλύτερος γενικώς», με έπαθλο ένα δαχτυλίδι chevalier.

«Η ταινία σατιρίζει και παίζει με τις ιδέες της τοξικής αρρενωπότητας, με μια μικρή δόση της αποστασιοποίησης της Αθηνάς», γράφει στο κείμενό του ο Nick Davie.

Alps (2011)

Οι Άλπεις είναι ελληνική ψυχολογική δραματική ταινία του 2011, σε σκηνοθεσία Γιώργου Λάνθιμου.

Η ταινία παρακολουθεί τον προπονητή (Τζόνι Βεκρής), ο οποίος έχει αναλάβει μία ομάδα ανθρώπων που αποτελείται από έναν τραυματιοφορέα (Άρης Σερβετάλης), μια αθλήτρια (Αριάν Λαμπέντ) και μία νοσοκόμα (Αγγελική Παπούλια). Σκοπός αυτής της ομάδας είναι να αντικαθιστά νεκρούς για να απαλύνει τον πόνο των οικείων τους. Οι κανόνες της ομάδας είναι αυστηροί και τα πράγματα αλλάζουν όταν ένας από τους τρεις τους παραβαίνει.

Στην ταινία έπαιξαν ο Τζόνι Βεκρής, δικηγόρος και πρώην πρόεδρος του Παναθηναϊκού και ο σεναριογράφος Ευθύμης Φιλίππου.

«Με τους πομπώδεις διαλόγους (κάτι που θα γίνει κάτι σαν υπογραφή του Λάνθιμου) και το αποστειρωμένο πλαίσιο, οι Άλπεις είναι ένα μνημειώδες φιλμ στο Weird Wave», γράφει ο Davie στο άρθρο του.

Suntan (2016)

Επιφορτισμένος να αναλάβει μια τοπική κλινική σε ένα μικρό ελληνικό νησί, ο 40χρονος γιατρός Κωστής (Μάκης Παπαδημητρίου) αντιμετωπίζει περισσότερα από αυτά που περίμενε πηγαίνοντας εκεί. Η όμορφη παραλία στην Αντίπαρο όπου βρίσκεται τώρα ο Κωστής είναι στο πικ της τουριστικής σεζόν, όμως, εκεί είναι που θα γνωρίσει την Άννα (Έλλη Τρίγγου) και τους φίλους της που ταξιδεύουν. Πολύ σύντομα ο Κωστής προσπαθεί να κατακτήσει την Άννα και κάπου εκεί μας χαρίζει μία τύπου παρωδία γύρω από την cringe εμμονή του και τη «μπερδεμένη», σύγχρονη αρρενωπότητά του. Είναι μια ταινία που βρίσκει την παράξενη ισορροπία ανάμεσα στο ξεκαρδιστικό και το καταθλιπτικό, προκαλώντας μία αβίαστη αίσθηση γελοιότητας και θλίψης, όπως γράφει μεταξύ άλλων το i-D.

Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος, ενώ πρωταγωνιστούν οι Μάκης Παπαδημητρίου και Έλλη Τρίγγου.

Μαύρο Λιβάδι (2009)

Η ταινία “Black Field” σε σκηνοθεσία Βαρδή Μαρινάκη, παρακολουθεί την ιστορία της Ανθής, μιας έφηβης μοναχής που μεγαλώνει σε ένα γυναικείο μοναστήρι επί Τουρκοκρατίας, υπό την επίβλεψη της αυστηρής Ηγουμένης. Τη γαλήνη του μοναστηριού έρχεται να ταράξει ένας Γενίτσαρος, που καταφτάνει βαριά τραυματισμένος. Με τη συγκατάθεση της Ηγουμένης, η νοσοκόμα της μονής Πελαγία περιθάλπει τον τραυματία, εκπαιδεύοντας παράλληλα την Ανθή ως βοηθό της. Σύντομα, Ανθή και Πολεμιστής έρχονται κοντά. Εντωμεταξύ, ο Τούρκος διοικητής του Γενίτσαρου, τον αναζητά ως λιποτάκτη.

Κέρδισε βραβείο στην κατηγορία καλύτερης φωτογραφίας στα Βραβεία Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και βραβεύτηκε στο διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου του Μουμπάι και το Φεστιβάλ Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου της Σεβίλλης.

Η ταινία γυρίστηκε σε περιοχές της Ηπείρου και της Θεσσαλίας και κυκλοφόρησε το 2009. Πρωταγωνιστούν οι Σοφία Γεωργοβασίλη και Χρήστος Πασσαλής. 

Pity (2018)

Παρότι το Pity έχει άντρα πρωταγωνιστή (Γιάννης Δροκόπουλος), οι θεματικές του διαρρηγνύουν τη δυαδικότητα του φύλο και γίνονται κάτι οικουμενικό, όπως λέει και το i-D.

Η ταινία του Μπάμπη Μακρίδη αφορά την ιστορία ενός άντρα που είναι χαρούμενος μόνο όταν είναι δυστυχισμένος, με τον εθισμό του στη θλίψη να είναι στην ουσία ένας εθισμός στην προσοχή που παίρνει όταν είναι θλιμμένος. «Είναι μια τέλεια Weird Wave ταινία, που σπάει πλάκα με τη ζωή και τον θάνατο, τα ανθρώπινα βάσανα και την τραγωδία, αλλά κάτω από όλα τα αστεία και τις μεταφορές, αποτελεί έναν βαθύ κοινωνικό σχολιασμό για την απώλεια και το πόσο χαλασμένα είναι τα συστήματα που έχουν σχεδιασθεί για να μας βοηθάνε να την παλεύουμε», καταλήγει ο Davie.

Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα (1979)

Παρότι ο σκηνοθέτης Νίκος Νικολαΐδης δεν ανήκει τεχνικά στο Greek Weird Wave, τα έργα του έχουν σαφή επιδραστικό ρόλο για τις νεότερες γενιές σκηνοθετών. Η πειραματική ταινία «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα» (“The Wretches Are Still Singing”) του 1979 εξερευνά σε βάθος τις κοινωνικές αξίες, εστιάζοντας σε μια ομάδα φίλων, οι οποίοι επανασυνδέονται μετά από χρόνια. Σήμερα, η ταινία θεωρείται καλτ, ενσωματώνοντας στοιχεία από film noir και σουρεαλισμό.

Η υπόθεση αφορά πέντε φίλους –σαραντάρηδες σήμερα– εκπροσώπους της γενιάς του ’50, οι οποίοι ανταμώνουν μετά από πολλά χρόνια σιωπής. Ο ένας έρχεται από τη φυλακή όπου μπαινοβγαίνει χρόνια, ο άλλος από μια σειρά τυφλών φόνων, ο τρίτος αφήνοντας πίσω του γυναίκα και παιδιά, ο άλλος από την περιπλάνηση και η τελευταία, το κορίτσι της παρέας, έρχεται σκαστή από το τρελοκομείο όπου χρόνια κρύβεται…

Μετέωροι όλοι, τυραννισμένοι από άγονους έρωτες, σημαδεμένοι από τον θάνατο αγαπημένων συνομηλίκων, προδομένοι από την πολιτική των καιρών τους, προσπαθούν -επί ματαίω- να ξαναστήσουν την παλιά συμμορία της εφηβείας τους. Η επανάσταση, όμως, χάθηκε και ο καθένας θα τραβήξει τώρα για τον δικό του θάνατο, ανοίγοντας έτσι ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της γενιάς του.

Σε μία από τις τελευταίες του συνεντεύξεις, ο έμπειρος σκηνοθέτης εξήγησε γιατί επέλεξε τον κινηματογράφο ως το μέσο της τέχνης του: «Από όταν ήμουν παιδί, ήξερα ότι αν η φαντασία μου και η πραγματικότητα δεν ταίριαζαν, θα ήμουν δυστυχισμένος. Έτσι, έκανα το μόνο πράγμα που μπορούσα να κάνω: έκανα τις φαντασιώσεις μου πραγματικότητα».

ΑΦΤΕΡΛΩΒ (2016)

Είναι καλοκαίρι, η Αθήνα βράζει, αλλά ο τριαντάχρονος Νίκος (Χάρης Φραγκούλης), δροσίζεται στα βόρεια προάστια, πίνοντας κοκτέιλ δίπλα στην πισίνα. Η πισίνα δεν είναι δική του, αλλά του Σταύρου, που έχει ζητήσει από τον Νίκο να προσέχει το σπίτι και τη Λέιλα -τον σκύλο του- για το καλοκαίρι. Η ευκαιρία μοιάζει μοναδική στον άφραγκο μουσικό, που αποφασίζει να καλέσει εκεί την πρώην κοπέλα του, Σοφία (Ηρώ Μπέζου), για ολιγοήμερες διακοπές στην πόλη.

Όταν, όμως, η ανυποψίαστη Σοφία καταφτάνει, οι διακοπές στον παράδεισο βγαίνουν εκτός τροχιάς. Ο Νίκος κλειδώνεται μαζί της στο στούντιο του σπιτιού, αποφασισμένος να μην την αφήσει να φύγει, αν δεν μάθει τους λόγους για τους οποίους χώρισαν. Γιατί; Επειδή ακόμα δεν έχει καταλάβει. Κι αν δεν καταλάβει πώς θα την ξεπεράσει; Εγκεφαλικά. Γιατί ερωτικά την έχει ξεπεράσει. Φυσικά…

Το Άφτερλωβ του Στέργιου Πάσχου αφορά μια μετα-ερωτική ιστορία δύο ανθρώπων που αρνούνται να μεγαλώσουν. Αποκλεισμένοι, έγκλειστοι και ανήμποροι να εξηγήσουν αυτό που τους συμβαίνει, οι δύο ήρωες ξεκινούν ένα ταξίδι εξερεύνησης όλων εκείνων που τους ενώνουν αλλά και τους χωρίζουν. Κι ενώ η διαδρομή τους μοιάζει αρχικά σαν μια αθώα βόλτα στην εξοχή, σύντομα θα αισθανθούν χαμένοι σε ένα αφιλόξενο και εχθρικό περιβάλλον.

Πρόκειται για την πιο ελαφριά εκδοχή του Greek Weird Wave και σίγουρα έχει ένα από τα πιο ρεαλιστικά φινάλε συναισθηματικής ταινίας.