Ακούτε φωνές; Κι όμως υπάρχει λογική εξήγηση 

Ήταν 2015 και ο Luke Robertson έκανε σκι στην Ανταρκτική μόνος. Δεν υπήρχε τίποτα να δει κανείς, παρά τεράστιες εκτάσεις χιονιού και πάγου. Δύο εβδομάδες από την έναρξη ενός προγραμματισμένου ταξιδιού 40 ημερών χωρίς υποστήριξη στον Νότιο Πόλο, είχε μείνει πίσω στο πρόγραμμα, νιώθοντας εξαντλημένος και αποθαρρυμένος. Μετά σήκωσε το βλέμμα και στα αριστερά του είδε… πράσινα χωράφια. Και όχι οποιαδήποτε πράσινα χωράφια, αλλά τα χωράφια της φάρμας της οικογένειάς του στο Aberdeenshire της Σκωτίας. Εκεί ήταν και το σπίτι και ο κήπος που μεγάλωσε. Ήταν ένα θέαμα που ήταν και τρομακτικό και ανακουφιστικό.

Αλλά τα πράγματα θα γίνονταν ακόμα πιο περίεργα. Ο εξοπλισμός φόρτισης του δεν λειτουργούσε και έτσι δεν μπορούσε να ακούσει τη μουσική που είχε μαζί του. Ο μόνος ήχος που τον συνόδευε ήταν το τρίξιμο του εξοπλισμού του σκι του στον πάγο και το ουρλιαχτό του ανέμου της Ανταρκτικής. Αλλά για κάποιο λόγο η θεματική μελωδία των Flintstones έπαιζε συνεχώς στο κεφάλι του. Αυτό μπορεί να μην είναι ίσως περίεργο – όλοι βιώνουμε αυτή την αίσθηση μελωδιών που παίζουν κατ΄επανάληψη στα αυτιά μας– αλλά μετά είδε χαρακτήρες από τη σειρά κινουμένων σχεδίων μπροστά του, στον ορίζοντα.

Όσο περνούσαν οι μέρες, οι εμπειρίες του γίνονταν πιο περίεργες. Άκουσε κάποιον να φωνάζει το όνομά του και πείστηκε ότι κάποιος ήταν πίσω του, ακολουθώντας τα βήματά του. Ωστόσο, κάθε φορά που γύριζε για να ελέγξει, δεν υπήρχε κανείς εκεί. 

Όταν κάθισε στο έλκηθρο του, αδύναμος από την εξάντληση, και έκλεισε τα μάτια του για ένα δευτερόλεπτο, άκουσε μια δεύτερη φωνή –γυναικεία αυτή τη φορά– να τον προτρέπει να σηκωθεί και να μην αποκοιμηθεί, κάτι που θα μπορούσε να είναι επικίνδυνο. Την ένιωσε να τον οδηγεί μπροστά. Η φωνή μπορεί να του έσωσε ακόμη και τη ζωή. Και πάλι όμως κανείς δεν ήταν εκεί.

Οι ορειβάτες του Έβερεστ έχουν επίσης βιώσει αυτά τα «φαντάσματα» που λειτουργούν σαν φύλακες-άγγελοι, βοηθώντας τους να επιβιώσουν και παρέχοντας μια απόκοσμη άνεση. Μερικές φορές αυτό το φαινόμενο αναφέρεται ως «ο παράγοντας του τρίτου ανθρώπου», όπως μεταδίδει το BBC.

Η λογική εξήγηση βρίσκεται στο σώμα αλλά και τη ψυχή 

Στην ψυχολογία, αυτή η εμπειρία είναι γνωστή ως «αισθητή παρουσία». Ο Ben Alderson-Day, αναπληρωτής καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Durham στο Ηνωμένο Βασίλειο, διαπίστωσε ότι αυτές οι εμπειρίες δεν περιορίζονται σε άτομα σε ακραίες καταστάσεις. Μπορεί κάλλιστα να είχατε την αίσθηση κάποια στιγμή ότι κάποιος είναι εκεί στο δωμάτιο μαζί σας, παρόλο που δεν μπορείτε να τον δείτε. Δεν είναι ασυνήθιστο γεγονός μετά από πένθος ή σε άτομα που έχουν ψύχωση. Περίπου το ένα τέταρτο των ατόμων με νόσο του Πάρκινσον αναφέρουν ότι το βίωσαν. Μπορεί επίσης να συμβεί λίγο πριν ξυπνήσετε ή όταν αποκοιμιέστε.

Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τίποτα απολύτως εκεί. Ωστόσο, δεν είναι ούτε αυταπάτες, που περιλαμβάνουν σκέψεις, ούτε το ίδιο με το να φαντάζεσαι ότι κάποιος είναι εκεί. Οι άνθρωποι μερικές φορές μιλούν για κάτι τόσο νεφελώδες όπως «ένα πάχος στον αέρα». Είναι σχεδόν σαν μια έκτη αίσθηση, η οποία μοιάζει πολύ αληθινή εκείνη τη στιγμή. Όπως λέει και ο Alderson-Day: «Είναι πολύ κενό για να είναι παραίσθηση, αλλά πολύ απτό για να είναι αυταπάτη».

Στην αναζήτησή του για εξηγήσεις, ο Alderson-Day στρέφεται σε έναν συνδυασμό του σώματος και της ψυχής. Με τους ορειβάτες και τους εξερευνητές, η έλλειψη οξυγόνου στον εγκέφαλο μπορεί να παίζει ρόλο, κάτι που είναι επίσης γνωστό ότι προκαλεί παραισθήσεις. Υπάρχει όμως και η πτυχή της επιβίωσης. Μήπως το μυαλό με κάποιο τρόπο επινοεί μια παρουσία που μας βοηθά να καταφέρουμε να βγάλουμε εις πέρας τη δοκιμασία;

Η εξήγηση του ίδιου του Robertson είναι ότι ο εγκέφαλός του δημιουργούσε αυτό που χρειαζόταν περισσότερο για να τον βοηθήσει στο επίπονο ταξίδι, μερικές φορές ζωγράφιζε παρηγορητικές εικόνες του σπιτιού για να τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει τη μοναξιά που βίωνε. Άλλες φορές, προκαλούσε τις φωνές που χρειαζόταν για να τον ενθαρρύνουν να συνεχίσει.

Μερικοί άνθρωποι είναι πιο επιρρεπείς στο να βιώσουν μια αισθητή παρουσία από άλλους. Σε ορισμένες από τις έρευνές τους, ο Robertson και η ομάδα του διαπίστωσαν ότι οι γυναίκες ήταν πιο πιθανό να αναφέρουν παρουσίες και ήταν πιο πιθανό να τις βρίσκουν ενοχλητικές ή παρεμβατικές. Η αισθητή παρουσία είναι επίσης συχνότερη σε νεότερα άτομα. 

Παράλληλα, υπάρχει μια δεύτερη θεωρία που σχετίζεται με αυτό που είναι γνωστό ως προγνωστική επεξεργασία, η ιδέα ότι ο εγκέφαλος συμπληρώνει το κενό όταν κάτι δεν έχει νόημα. Έτσι, όπως βλέπουμε μοτίβα όπως πρόσωπα στα σύννεφα, μπορεί να εντοπίσουμε ένα άτομο όταν δεν υπάρχει. Όπως το θέτει ο Alderson-Day, ο εγκέφαλος «κάνει μια τεκμηριωμένη εικασία για το τι υπάρχει εκεί έξω».

moneyreview.gr 

Διαβάστε επίσης: 

Το μυστικό διαχείρισης του άγχους των Ολλανδών που έχει συνεπάρει τον κόσμο

Είναι σαν ναρκωτικό: Τα 3 σημάδια ότι είστε εθισμένος στο στρες και τι να κάνετε

Ξεχνάτε συνέχεια; 5 εύκολοι τρόποι να βελτιώσετε την μνήμη σας

Ακολουθήστε το Money Review στο Google News