Διεθνής Ημέρα μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος

ήμερα Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2022 είναι η Διεθνής Ημέρα μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος. Η 27η Ιανουαρίου έχει ανακηρυχθεί, με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ που λήφθηκε στις 2 Νοεμβρίου 2005, ως Διεθνής Ημέρα Μνήμης των θυμάτων του Ολοκαυτώματος.

Η πρόταση υποβλήθηκε από το Ισραήλ και υποστηρίχθηκε από 89 χώρες και «καλεί τα κράτη – μέλη να επεξεργαστούν προγράμματα εκπαίδευσης που θα μεταδώσουν στις μελλοντικές γενεές τα διδάγματα του Ολοκαυτώματος και να βοηθήσουν να προλαμβάνονται πράξεις γενοκτονίας». Με λίγα λόγια σκοπός της ημέρας είναι η ενημέρωση του κοινού για το Ολοκαύτωμα, προκειμένου να διδαχθούν από αυτή την καταστροφή και να μην επαναληφθούν τα ίδια γεγονότα ποτέ ξανά.

Η επιλογή της συγκεκριμένης ημερομηνίας έγινε επειδή στις 27 Ιανουαρίου 1945, τα προελαύνοντα σοβιετικά στρατεύματα απελευθέρωσαν το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς-Μπίρκεναου στην Πολωνία.

Ολοκαύτωμα

Το Ολοκαύτωμα, η γενοκτονία των Εβραίων της Ευρώπης από το Γ΄ Ράιχ, αποτέλεσε το γεγονός-ορόσημο που άλλαξε τη σύγχρονη ιστορία της Ευρώπης και, παράλληλα, αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Οι Εβραίοι της Ελλάδας (και όχι μόνο) έγιναν μέρος της «Τελικής Λύσης του Εβραϊκού Ζητήματος», την οποία εμπνεύστηκαν, οργάνωσαν και πραγματοποίησαν οι ναζί στην κλίμακα ολόκληρης της Ευρώπης.

Με τον όρο Ολοκαύτωμα περιγράφεται ο υποκινούμενος από το κράτος συστηματικός διωγμός και η γενοκτονία διαφόρων εθνικών, θρησκευτικών, κοινωνικών και πολιτικών ομάδων κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου από τη Ναζιστική Γερμανία και τους συνεργάτες της.

Στα αρχικά στοιχεία που συνθέτουν το Ολοκαύτωμα είναι το πογκρόμ της Νύχτας των Κρυστάλλων και το Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4, τα οποία οδήγησαν στη συνέχεια στα τάγματα θανάτου και στα στρατόπεδα εξόντωσης τα οποία αποτελούσαν μαζική και κεντρικά οργανωμένη προσπάθεια για την εξόντωση κάθε μέλους των κοινοτήτων που αποτελούσαν στόχο των Ναζί. Η ίδια λέξη, συνήθως με μικρό αρχικό και συνοδευόμενη από κάποιο προσδιοριστικό, χρησιμοποιείται και για άλλες γενοκτονίες ή μαζικούς διωγμούς όπως π.χ. για τη Γενοκτονία των Αρμενίων.

Οι Εβραίοι της Ευρώπης ήταν τα κύρια θύματα του Ολοκαυτώματος, μέσω αυτού που οι Ναζί ονόμαζαν «Τελική Λύση του Εβραϊκού Ζητήματος».

Ο απολογισμός των θυμάτων

Πηγή εικόνας: Wikimedia Commons

Ο αριθμός των θυμάτων του εβραϊκού πληθυσμού συνήθως προσδιορίζεται στα έξι εκατομμύρια, αν και οι τυπικές εκτιμήσεις από τους ιστορικούς για το εύρος των θυμάτων κυμαίνονται από πέντε εκατομμύρια ως και πάνω από έξι εκατομμύρια.

Εκτός από τους Εβραίους, περίπου 220.000 Ρομά και Σίντι θανατώθηκαν στο Ολοκαύτωμα (μερικές εκτιμήσεις φτάνουν ως και τις 800.000), δηλαδή το 25-50% του ευρωπαϊκού τους πληθυσμού. Άλλες ομάδες που κρίθηκαν «φυλετικά κατώτερες» ή «ανεπιθύμητες» ήταν οι εξής: Σοβιετικοί στρατιώτες και πολίτες αιχμάλωτοι σε κατεχόμενες περιοχές (περιλαμβανομένων των Ρώσων και άλλων Σλάβων), Πολωνοί μη Εβραίοι (2,8 έως 3 εκατομμύρια Πολωνοί Εβραίοι και πάνω από 3 εκατομμύρια Πολωνοί μη Εβραίοι), διανοητικά ασθενείς ή σωματικά ανάπηροι, ομοφυλόφιλοι, Μάρτυρες του Ιεχωβά, Ελευθεροτέκτονες, Κομμουνιστές και άλλοι πολιτικοί αντιφρονούντες, συνδικαλιστές, καλλιτέχνες και κάποιοι Καθολικοί και Προτεστάντες κληρικοί που διώχτηκαν ή θανατώθηκαν.

Αν συνυπολογιστούν και αυτές οι πληθυσμιακές ομάδες, ο αριθμός των θυμάτων ανεβαίνει σημαντικά. Κάποιες εκτιμήσεις τοποθετούν το συνολικό αριθμό θυμάτων του Ολοκαυτώματος στα 26 εκατομμύρια ανθρώπους, όμως τα 9 έως 11 εκατομμύρια θύματα συνήθως θεωρείται η πιο αξιόπιστη εκτίμηση.

Αρνητές Ολοκαυτώματος

Τον τελευταίο καιρό ακούμε για ανθρώπους που αρνούνται συστηματικά και αόριστα πράγματα, όπως είναι για παράδειγμα οι αρνητές απογραφής. Ένα δυσάρεστο γεγονός είναι η υπαρξη αρνητών του Ολοκαυτώματος εως και σήμερα.

Τι σημαίνει πρακτικά να αρνείσαι την ύπαρξη του Ολοκαυτώματος; Οι υποστηρικτές αυτή της ανυπόστατης άποψης θεωρούν ότι ο συστηματικός διωγμός και η γενοκτονία με την υποκίνηση του κράτους διαφόρων εθνικών, θρησκευτικών, κοινωνικών και πολιτικών ομάδων κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου από την Ναζιστική Γερμανία και τους συνεργάτες της, συνέβη σε μικρότερο βαθμό απ’ ό,τι είναι κοινώς αποδεκτό, ενώ ορισμένοι έχουν φτάσει ακόμη και στο σημείο να πιστεύουν ότι δεν συνέβη καθόλου. Οι αρνητές του Ολοκαυτώματος, όμως, δεν αποτελούνται μόνο μεμονωμένα άτομα, αλλά και οργανωμένες ομάδες που αυτοπροσδιορίζονται ως «αναθεωρητές» και όχι ως αρνητές του Ολοκαυτώματος.

Όσον αφορά το συγκεκριμένο ζήτημα το 2017 κυκλοφόρησε μία ταινία με τίτλο «Denial», η οποία βασίζεται στο βιβλίο «History on Trial: My Day in Court with a Holocaust Denier». Η ταινία επικεντρώνεται στην πραγματική ιστορία της Ντέμπορα Ι.Λίπσταντ, η οποία ήρθε σε δικαστική διαμάχη προς τιμήν της αλήθειας ενάντια στον Ντέβιντ Έρβινγκ. Ο Ντέιβιντ Έρβινγκ έκανε μήνυση εναντίον της για συκοφαντική δυσφήμηση, όταν εκείνη τον κατηγόρησε για άρνηση του Ολοκαυτώματος. Βάσει του αγγλικού νομικού συστήματος, στις περιπτώσεις αυτές, η ευθύνη της εύρεσης αποδείξεων βαραίνει τον κατηγορούμενο. Έτσι, η Ντέμπορα Λίπσταντ και η νομική της ομάδα να απέδειξαν στο δικαστήριο ότι το Ολοκαύτωμα συνέβη όντως.

Στο τέλος η Ντέμπορα Ο. Λίπσταντ κέρδισε την δικαστική διαμάχη αναγκάζοντας τον Ντέιβιντ Έρβινγκ να πληρώσει 2 εκατομμύρια λίρες οδηγώντας τον παράλληλα σε χρεωκοπία. Επιπλέον, η συγκεκριμένη δίκη αποτέλεσε μεγάλη νίκη ενάντια στους αρνητές του Ολοκαυτώματος και σημαντικό ιστορικό ορόσημο στον απόηχο της τραγωδίας του Ολοκαυτώματος.

Ακολουθήστε το Money Review στο Google News