Μ. Μπλέτσας στο «ΜR»: Με smartphone και χωρίς παπαγαλία το μέλλον της ελληνικής παιδείας

Smartphone δίπλα από το τετράδιο. Google search υπό την επίβλεψη του δασκάλου ή του καθηγητή. Παρουσίαση power point στον πίνακα. Εικόνες από το ελληνικό σχολείο του άμεσου μέλλοντος; Εικόνες από ένα ευκταίο αύριο, που όμως απέχουν πολύ από το σήμερα. 

Ποιος είναι ο «ονειροπόλος» Μιχάλης Μπλέτσας, ο οποίος θέλει «περισσότερη ποιότητα και λιγότερη ποσότητα» στο ελληνικό σχολείο. Περισσότερη γενική παιδεία και λιγότερη εξειδίκευση. Περισσότερα συνδυαστικά μαθήματα και λιγότερη «παπαγαλία». Περισσότερες ομαδικές εργασίες και λιγότερη αντιγραφή.

Πρόκειται για έναν Έλληνα της διασποράς, ο οποίος τα τελευταία 30 χρόνια διαπρέπει στο εξωτερικό. Από το 1996 διατελεί διευθυντής πληροφορικής στο Media Lab του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (MIT), δηλαδή ενός εκ των βασικών ερευνητικών εργαστηριών του διάσημου αμερικανικού πανεπιστημίου. Γνωστός, μεταξύ άλλων, και για την εφεύρεση του «Υπολογιστή των 100 Δολαρίων».

Η συζήτηση μαζί του είναι κάτι παραπάνω από «εκπαιδευτική». Πληθωρικός στον λόγο του, με άρτια επιχειρηματολογία, δίνει την εντύπωση ότι γνωρίζει όσοι λίγοι τα προβλήματα της Ελλάδας. «Πρέπει να αποσυνδέσουμε την Παιδεία από την επαγγελματική κατάρτιση. Είναι δύο πράγματα τελείως διαφορετικά». «Το ζητούμενο είναι να συνεχίσεις να μαθαίνεις εφ’ όρου ζωής. Αυτή είναι η “νούμερο 1” δεξιότητα».

Όντας γνώστης των σύγχρονων τεχνολογιών, ευθαρσώς στέκεται υπέρ της αξιοποίησής τους στην Παιδεία. Όμως, στρέφεται και εναντίον της εξειδίκευσης -ακόμη και στο Πανεπιστήμιο. «Εάν μάθαμε κάτι από την επέλαση των καινούριων τεχνολογιών, είναι ότι χρειάζεται μια γενική παιδεία». Άλλωστε, ό,τι μαθαίνεις σήμερα, σε δέκα χρόνια είναι ξεπερασμένο. 

Την ίδια ώρα, η τεχνολογία αλλάζει και την αγορά εργασίας, γιγαντώνοντας την ανάγκη για θέσεις εργασίας υψηλού μορφωτικού επιπέδου. «Δεν είναι ότι θα έχουμε πρόβλημα θέσεων εργασίας (σ.σ. λιγότερες θέσεις), αλλά πρόβλημα υψηλά εκπαιδευμένων εργαζόμενων». Και πάλι η λύση, όμως, συνίσταται σ’ αυτό απ’ όπου ξεκινήσαμε. Δηλαδή στο να μάθουμε… πώς θα μαθαίνουμε εφ’ όρου ζωής.