Μήπως είναι αναπόφευκτη η ελληνοτουρκική σύγκρουση;
Η ίδρυση του νεοελληνικού κράτους με το πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830, ως “ανεξάρτητου”, ήταν αποτέλεσμα τεσσάρων καθοριστικών παραγόντων: α) της προχωρημένης εξασθένησης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, σε τέτοιο βαθμό, που αδυνατούσε από μόνη της να επιτελέσει τον γεωπολιτικό της ρόλο επί του τείχους ανάσχεσης της χερσαίας ευρασιατικής μάζας (Rimland), με αποτέλεσμα να υφίσταται κίνδυνος κατάρρευσής της και κατάληψής της από την κυρίαρχη χερσαία δύναμη της εποχής , την Ρωσική Αυτοκρατορία, β) του γεωπολιτικού ανταγωνισμού της Ρωσικής και της Βρετανικής Αυτοκρατορίας για την κυριαρχία στην περιοχή των στενών και της ανατολικής Μεσογείου, γ) της αναπάντεχης αντοχής της Ελληνικής Επανάστασης στην χερσόνησο του Μοριά και την Στερεά Ελλάδα, υλοποίηση του δόγματος Καποδίστρια «δι’ ιδίων δυνάμεων», και δ) του Ρωσοτουρκικού Πολέμου του 1828-1829 (που παρά τις προσπάθειες των Ελλήνων Επαναστατών ξέσπασε με οκτώ (8) χρόνια καθυστέρηση), της προέλασης των Ρώσων του Στρατηγού Diebitsch, διά μέσου των Βαλκανίων, στην πεδιάδα τής Μαρίτσας (Έβρου), και της υπογραφής της Συνθήκης της Ανδριανουπόλεως το 1829.
Η από το 1853 διατυπωθείσα άποψη του Εngels περί τής καθοριστικής σημασίας τής Ρωσικής στρατιωτικής νίκης επί των Τούρκων το 1829 για την απελευθέρωση και διεθνή αναγνώριση τής Ελλάδος ως ανεξάρτητης χώρας—και όχι αυτόνομης επαρχίας, φόρου υποτελούς στον Σουλτάνο, σύμφωνα με τίς αρχικές προθέσεις τών Μεγάλων Δυνάμεων—επιβεβαιώθηκε και υπερθεματίσθηκε κατά τόν επόμενο χρόνο (1854) από τόν George Hamilton-Gordon, τότε Πρωθυπουργό τής Αγγλίας (1852-1855), ο οποίος είχε διατελέσει Υπουργός Εξωτερικών τής Αγγλίας (1828-1830) κατά την περίοδο διακυβερνήσεως τής Ελλάδος από τον Καποδίστρια, σε ομιλία του ενώπιον τής Βουλής τών Λόρδων, στις 26 Ιουνίου 1854, όπου ανέφερε τα εξής:
- τέτοια ήταν η εντύπωση που προξένησε εκείνη η συνθήκη [τής Ανδριανουπόλεως]—τόσος ήταν ο συναγερμός που διηγέρθη παρ’ ημίν από τίς επιταγές της, και τόσοι ήσαν οι υφ’ ημών πιθανολογούμενοι κίνδυνοι, που μάς προκάλεσαν φόβο σχετικά με τήν ύπαρξη της Τουρκικής αυτοκρατορίας—ώστε όλη η πολιτική τής Βρετανικής Κυβερνήσεως μετεβλήθη τότε, όσον αφορά σε ένα ουσιωδέστατο ζήτημα, ως συνέπεια εκείνης τής συνθήκης. Έχω ήδη αναφερθεί, νομίζω ενώπιον αυτού τού κοινοβουλευτικού Σώματος, στο γεγονός, το οποίο γνωρίζουν πολύ καλά οι Εξοχότητές σας, ότι κατά την έναρξη και κατά την διάρκεια τής προόδου τής Ελληνικής Επαναστάσεως, ο κ. [George] Canning ουδέποτε είχε διανοηθεί την ύπαρξη της Ελλάδας ως ανεξαρτήτου βασιλείου. Ούτε ο Δούκας τού Wellington [Arthur Wellesley] διενοήθη ποτέ την ύπαρξη της Ελλάδας ως ανεξαρτήτου βασιλείου, αλλά αποκλειστικά ως υποτελούς κράτους υπό την κυριαρχία τής Πύλης, κάπως παρομοίου με τίς επαρχίες τής Βλαχίας και τής Μολδαβίας.
- Όταν όμως υπεγράφη η Συνθήκη τής Αδριανουπόλεως, μού φάνηκε, και ο ευγενής μου φίλος [Δούκας τού Wellington], επικεφαλής τής [Βρετανικής] Κυβερνήσεως τότε, συνεφώνησε μαζί μου, ότι η κατάσταση τής Τουρκικής αυτοκρατορίας ήταν τόσο επισφαλής αφ’ εαυτής, ώστε θα ήταν εξαιρετικά ασύνετο να δημιουργήσουμε ένα Κράτος και να το θέσουμε υπό την προστασία και την κυριαρχία μιας αυτοκρατορίας που ήταν εκτεθειμένη η ίδια σε ακραίο κίνδυνο, και τής οποίας η ύπαρξη δεν επρόκειτο να υπολογίζεται ακόμη και με τον ελάχιστο βαθμό βεβαιότητος για ουδεμία χρονική περίοδο.
- Κατά συνέπεια, συμφωνήσαμε να προτείνουμε στους συμμάχους μας να μετατρέψουμε εκείνο το υποτελές Κράτος σε ανεξάρτητο βασίλειο. Οι σύμμαχοί μας συμφώνησαν μαζί μας, και η Πύλη συναίνεσε τελικά με την πρότασή μας. Ως εκ τούτου, η ύπαρξη της Ελλάδος ως ανεξάρτητου Βασιλείου, οφείλεται στις εντυπώσεις τις οποίες μας προξένησαν οι όροι της Συνθήκης της Ανδριανουπόλεως”.
Τον γεωπολιτικό αυτό σχεδιασμό εκ μέρους της Προσωρινής Ελληνικής κυβέρνησης αποκαλύπτει και η από 8/20 Αυγούστου 1825, επιστολή που απέστειλε ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, ως Γενικός Γραμματέας του Εκτελεστικού της Προσωρινής Διοίκησης της Ελλάδος με αρμοδιότητα τις εξωτερικές υποθέσεις, στον Τζώρτζ Κάνινγκ. Στην επιστολή του, ο Μαυροκορδάτος διατύπωσε τη θεωρία του για τον μελλοντικό ρόλο που θα έπαιζε μία ανεξάρτητη Ελλάδα για την εξυπηρέτηση των βρετανικών συμφερόντων. Αυτός θα ήταν να εμποδίσει τη Ρωσία να κατέβει στη Μεσόγειο. Έτσι οι θαλάσσιοι οδοί προς τις Βρετανικές Ινδίες δεν θα απειλούνταν από μια μεγάλη εχθρική δύναμη, όπως ήταν η Ρωσία για τη Βρετανία. Επιπλέον, ο Μαυροκορδάτος αναφέρει ότι ήταν πολύ πιθανό κάποτε Ελλάδα και Τουρκία να συμμαχούσαν στο πλαίσιο της εξυπηρέτησης των βρετανικών συμφερόντων σε βάρος της Ρωσίας. Ιδού ένα απόσπασμα της εν λόγω επιστολής:
«..Η ανεξαρτησία (της Ελλάδος) είναι ο μόνος τρόπος να ιδρυθή φραγμός, ον απαιτεί η σωτηρία της Ευρώπης κατά της κολοσσιαίας ρωσικής δυνάμεως. Άλλοτε το οθωμανικόν κράτος απετέλει τον φραγμόν εκείνον, αλλά η παρούσα των Ελλήνων πάλη κατ’ αυτού απέδειξεν αποχρώντως ότι το οθωμανικόν κράτος δεν δύναται του λοιπού να εκπληρώση την εντολήν ταύτην· και επειδή οι Έλληνες, ει και τοσούτον έτι ευάριθμοι ανεδείχθησαν ικανοί να αντίσχωσιν εις αυτό, δήλον είναι ότι η πρόνοια ανατίθησι το έργον εις αυτούς και ότι η Ευρώπη δύναται ν’ αναπαυθή επ’ αυτών και επί της Ελλάδος ελευθέρας και ανεξαρτήτου γενομένης […] Η Ελλάς θέλει αποβή θάττον ή βράδιον (αργά ή γρήγορα) η φυσική της Πύλης σύμμαχος, άμα η τελευταία αύτη γνωρίση κάλλιον τα συμφέροντα αυτής. Εντεύθεν δε, Αγγλία, Πύλη και Ελλάς δεν θέλουσι αποτελεί ειμή μίαν, ούτως ειπείν δύναμιν κατέναντι της Ρωσίας, και ως εκ της ενώσεως ταύτης η Αγγλία θέλει προσλάβει μείζονα πάσης άλλης εγγύησιν κατά των αποπειρών, όσας η Ρωσία και άλλη οιαδήποτε εν Ευρώπη δύναμις θέλουσι μετ’ ου πολύ βεβαίως επιχειρήσει βλάψωσιν την αγγλικήν κυριαρχίαν και εμπόριον εν τη Ινδική»….
Η επιστολή του Μαυροκορδάτου δεν πέτυχε τον στόχο της, αφού το 1825 ο Τζώρτζ Κάνινγκ απέρριψε το ελληνικό αίτημα για βρετανική προστασία. Όμως, αποτελεί ένα σημαντικό ντοκουμέντο, αφού για πρώτη φορά προσδιορίζεται με σαφήνεια ο ρόλος που θα έπαιζε η Ελλάδα στη διεθνή πολιτική σκηνή για τα επόμενα 120 χρόνια και μέχρι και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ίδιο ισχύει και σήμερα με τις ΗΠΑ στη θέση της Μεγάλης Βρετανίας
Το νεοελληνικό κράτος ως προτεκτοράτο – buffer state
Για το μέλλον και τη μετέπειτα θέση της Ελλάδας στο παγκόσμιο στερέωμα, ο Πρέσβυς της Αγγλίας στην Αθήνα Έντμουντ Λάιονς, σε υπόμνημά του προς την αγγλική κυβέρνηση που χρονολογείται περί το 1841 ανέφερε τα εξής: «Μια πραγματικά ανεξάρτητη Ελλάδα είναι παραλογισμός. Η Ελλάδα θα είναι είτε ρωσική είτε αγγλική. Και αφού δεν πρέπει να είναι ρωσική, θα είναι αγγλική…».
Ουδέποτε οι Μεγάλες Δυνάμεις εννοούσαν την ίδρυση πραγματικά Ελληνικού Ανεξάρτητου κράτους, αλλά την ίδρυση ενός Buffer State (ουδέτερου κράτους), για την επικυριαρχία επί του οποίου θα έριζαν μεταξύ τους, με ποσοστά επιρροής-κυριαρχίας.
Η συγκυριαρχία Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας επί του νεοελληνικού κράτους θα διαρκέσει μέχρι την έξωση του Όθωνα το 1862, οπότε μετά θα περιέλθει στην πλήρη κυριαρχία των θαλασσίων Δυνάμεων, των Αγγλοσαξόνων, και συγκεκριμένα της Μ. Βρετανίας από το 1862 μέχρι και το 1947, και μετά το 1947, στις Η.Π.Α., την διάδοχο της Μ. Βρετανίας.
Έκτοτε, η Ελλάδα και η Τουρκία, υπό την κυριαρχία των θαλασσίων δυνάμεων, ενταγμένες στο τείχος ανάσχεσης της Ρωσίας (Rimland), θα λειτουργούν ως διπλή ασφαλιστική δικλείδα, ώστε ακόμα και στην περίπτωση που μία από τις δύο αποσκιρτήσει, να μπορεί να επιτελείται ο ανασχετικός ρόλος από την άλλη.
Η Θανάσιμη Αντιμαχία Ελλαδικού Κράτους και Ελληνισμού και η αποδόμηση του μείζονος ελληνισμού
Την κακοδαιμονία που επερχόταν στον Ελληνισμό, εάν μετά την απελευθέρωσή του από τους Τούρκους περιερχόταν στην κυριαρχία «ετερογενούς» βασιλείου (όπως και εγένετο), είχε προβλέψει ο “Ανώνυμος”, που έγραψε την «Ελληνική Νομαρχία» (1806 Λιβόρνο):
«Το Οθωμανικόν κράτος, πάλιν σας το ξαναλέγω, πρέπει να πέσει εξ αποφάσεως, ή ούτως ή ούτως. Αλοίμονον λοιπόν εις το γένος μας, αν κυριευθή από ετερογενές βασίλειον. Τότε οι Έλληνες δεν θέλουν μείνει πλέον Έλληνες , αλλά ολίγον κατ’ ολίγον θέλουν διαφθαρεί τα ήθη των, και θέλομεν μείνει πάλιν δούλοι, και δούλοι ίσως, αλευθέρωτοι δια πολλούς αιώνας……….! Ω, κάλλιον ένας σεισμός να μας αφανίσει όλους τους Έλληνας, παρά να υποκύψωμεν πλέον εις ξένον σκήπτρον.…….!!
Σε μια συνέντευξή του το 1958, ο ποιητής Οδυσσέας Ελύτης, ερωτηθείς σχετικά με την κακοδαιμονία του τόπου, εντόπισε την αιτία στην «ασυμφωνία μεταξύ του πνεύματος της εκάστοτε ηγεσίας μας και του “ήθους” που χαρακτηρίζει τον βαθύτερο ψυχικό πολιτισμό του ελληνικού λαού, στο σύνολό του». Συνεχίζοντας ανέφερε ότι «από την ημέρα που έγινε η Ελλάδα κράτος, έως σήμερα, οι πολιτικές πράξεις θα έλεγε κανείς ότι σχεδιάζονται και εκτελούνται ερήμην των αντιλήψεων για την ζωή, και γενικότερα των ιδανικών που είχε διαμορφώσει ο Ελληνισμός μέσα στην υγιή κοινοτική του οργάνωση και στην παράδοση των μεγάλων αγώνων για την ανεξαρτησία του». Ολοκληρώνοντας την συνέντευξή του αναφέρει, «ο Ελληνισμός, για την ώρα, επέτυχε ως Γένος, αλλ’ απέτυχε ως Κράτος!».
Την αιτία της αποτυχίας του ελλαδικού κράτους, την ασυμβατότητα και την αντιμαχία του με τον Ελληνισμό και το ανθρωποκεντρικό του κεκτημένο, τον ρόλο του στην αποδόμηση και στην γεωπολιτική εξαφάνιση του μείζονος Ελληνισμού και τον μεταπολιτευτικό προσανατολισμό του στην πολιτισμική-ταυτοτική αποδόμηση και του ελάσσονος Ελληνισμού, φώτισε ο καθηγητής και κορυφαίος διανοητής της εποχής μας Γιώργος Κοντογιώργης, υπό το φως της νέας κοινωνικής επιστήμης της Κοσμοσυστημικής Γνωσιολογίας[1] που ο ίδιος θεμελίωσε, στο έργο του με τον τίτλο «Ελληνισμός και ελλαδικό κράτος: δύο αιώνες αντιμαχίας 1821-2021». Συγκεκριμένα εντοπίζει την αιτία στο γεγονός ότι η Δύση, με το πρωτόκολλο της 3η Φεβρουαρίου 1830 που υπέγραψαν οι μεγάλες Δυνάμεις, εγκατέστησε το ευρωπαϊκό απολυταρχικό κράτος στην ζωτική μήτρα του Ελληνικού Κοσμοσυστημικού χώρου, και δια της μεθόδου αυτής κατέλυσε την αυτονομία του Ελληνισμού, η απολυταρχία κατέστη εσωτερική του υπόθεση, που έθετε το δίλημμα, ή να επιβληθεί καταλύοντας τον ελληνισμό και τα ιστορικά κοσμοσυστημικά του θεμέλια, ή να καταρρεύσει. Σε αυτή την θανάσιμη αντιμαχία δεν υπήρχε δυνατότητα για συμβιβασμούς : στο δίλημμα ή εσείς , δηλαδή ο ιστορικός ελληνικός κόσμος με την εμβέλεια που διέθετε, ή εμείς , το έλασσον Απολυταρχικό κράτος των Αθηνών, στοχοποιήθηκε ο ιστορικός Ελληνισμός και αποδομήθηκε.
Έτσι, ο μείζων Ελληνισμός, που μέχρι το 1920 απλωνόταν από την Ουκρανία ως την Αίγυπτο κι από τις παρακαυκάσιες χώρες ως τις παροικίες των Βαλκανίων και της κεντρικής και δυτικής Ευρώπης σταδιακά αφανίστηκε εγκαταλελειμμένος από το διπλά κατεχόμενο (εσωτερικά και εξωτερικά) Ελληνικό κράτος και συγκεκριμένα επήλθε ο αφανισμός του ελληνισμού της Ρωσίας (μετά το 1919), της Μ. Ασίας (μετά το 1922), των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής (ιδίως μετά το 1945), η εκδίωξη Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης (1955) και της βόρειας Κύπρου (1974) και η μαζική φυγή του ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου. Το δυστύχημα είναι ότι οι καταστροφές αυτές είναι ανεπανόρθωτες, ενώ η Διασπορά (Αμερική, Αυστραλία κλπ) χρειάζεται μάλλον βοήθεια από το Ελληνικό κράτος για την ύπαρξή της παρά είναι σε θέση να το βοηθήσει. Η θλιβερότερη ίσως διαπίστωση είναι ότι το ελληνικό κράτος δεν στάθηκε σε καμία φάση ικανό να προστατεύσει αποτελεσματικά τον ευρύτερο ελληνισμό και να αναστείλει τη συρρίκνωση ή τον αφανισμό του. Απεναντίας μάλιστα, όλες οι καταστροφές του, όπως επιτυχώς αναφέρει ο καθηγητής Γ. Κοντογιώργης εκκινούν από την Αθήνα, ενώ όπως σημειώνει «αφήνοντας το 1922 στην Τουρκία ολόκληρη την Μ. Ασία, θέσαμε τις βάσεις της συνύπαρξής μας με έναν μελλοντικό γίγαντα».
Ενώ το ελληνικό έθνος συρρικνωνόταν ακατάπαυστα, η Τουρκία διήνυσε τον αντίθετο ακριβώς δρόμο, με αποτέλεσμα σήμερα η Τουρκία να έχει καταστεί μεγάλη περιφερειακή δύναμη, ενώ, μέσω των νέο-οθωμανικών οραμάτων της και της αναδυόμενης ισχύος της, τείνει να καταστεί περιφερειακή υπερδύναμη. Έτσι, ο πληθυσμός της Τουρκίας το 2010 έφθασε στους 73.722.988 κατοίκους, σημειώνοντας αύξηση 15,88% εν σχέσει με το 2009, ενώ υπολογίζεται ότι έως το 2050 θα συνεχίσει να αυξάνεται και θα φθάσει στους 95.000.000 κατοίκους, η οικονομία της είναι ταχέως ανελισσόμενη και η Goldman Sachs εκτιμά ότι έως το 2050 θα αναδειχθεί στην 9η μεγαλύτερη οικονομία διεθνώς, αποτελεί μέλος των G20 και μέλος των Ε7 (Τουρκία, Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Ρωσία, Ινδονησία και Μεξικό), των οποίων οι ρυθμοί ανάπτυξης εκτιμάται ότι έως το 2050 θα υπερβούν τους ρυθμούς ανάπτυξης των ΗΠΑ-Ε.Ε.[2].
Αυτή ακριβώς είναι η κρίσιμη ιστορική διαφορά γεωπολιτικού δυναμικού, ανάμεσα στη σημερινή Ελλάδα και στη σημερινή Τουρκία.
Το Ελλαδικό κράτος, αφότου αποδομήθηκε το ιστορικό Ελληνικό έθνος και το έθνος συνέπεσε ουσιαστικά με το κράτος, φθίνει μειούμενο, αποδεκατίζεται και αλλοιώνεται δημογραφικά, δεν έχει ζωτικούς ιστορικούς και πολιτικούς στόχους έξω από τα σύνορά του και αρκείται σε μάχες οπισθοφυλακής στα εθνικά ζητήματα (Κυπριακό, Υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ), βαυκαλιζόμενο επί δεκαετίες ότι η ένταξη στην ΕΕ διασφάλιζε το απαραβίαστο των συνόρων του και καταφεύγοντας στην επίκληση του διεθνούς δικαίου, κάθε φορά που η Τουρκία προέβαινε ή προβαίνει στην de facto παραβίαση Εθνικής κυριαρχίας..
Ο Θανάσιμος κίνδυνος Εθνικού Ακρωτηριασμού και το Παράθυρο Ευκαιρίας
Ο πόλεμος στο Ιράκ και την Συρία, προϊόν του ανταγωνισμού ισχύος των μεγάλων Δυνάμεων σχετικά με τον έλεγχο της ενέργειας, οδήγησε στην ανατροπή του ισχύοντος status quo στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο, στην κατάργηση της Συμφωνίας Σάικς-Πικό και στην ανακατανομή των ζωνών επιρροής.
Το σύμπλοκο των γεωπολιτικών τειχών ανάσχεσης της Ρωσίας (Rimland), που διατρέχει τον πλανήτη από την Σκανδιναβία μέχρι την Ινδία, την Ν. Κορέα και την Ιαπωνία, έχει διασπαστεί σε πολλά σημεία, και κυρίως στην Ευρώπη και την Τουρκία, γιατί οι σύμμαχοι των Αγγλοσαξώνων και ηττημένοι του Β.Π. Πολέμου Γερμανία και Τουρκία, συνειδητοποίησαν την αναδυόμενη ισχύ τους στον νέο πολυπολικό κόσμο, και οδηγούμενοι από την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους επέτρεψαν στην Ρωσία να «εισέλθει» στην Ευρώπη, μέσω της μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Έτσι, «οι χαμένοι του 20ου αιώνα» Ρωσία, Γερμανία και Τουρκία, δρομολογούν την «ανάκτηση» των «αυτοκρατοριών» τους και συν-τάσσονται γεωπολιτικά για να διεκδικήσουν τα «χαμένα εδάφη» στην διεξαγόμενη ανακατανομή ζωνών επιρροής, μέσω της υποχώρησης του Αγγλοσαξωνικού άξονα.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, στην διεξαγωγή του οποίου «υποχρεώθηκε» η Ρωσία από τις κινήσεις των Αγγλοσαξώνων [3], ανέτρεψε την παγκόσμια ισορροπία ισχύος (status quo), οδήγησε στην κατάργηση της Συμφωνίας της Γιάλτας, διέλυσε την γεωπολιτική συνεργασία Γερμανίας-ΕΕ-Ρωσίας, βυθίζοντας τις οικονομίες της ΕΕ στο χάος και έπληξε καίρια την γεωπολιτική αυτονόμηση της Γερμανίας. Το διακύβευμα του Ουκρανικού Πολέμου είναι η σχέση Αγγλοσαξώνων – Ρωσίας στην αρχιτεκτονική της νέας Rimland, που θα διαμορφωθεί για την ανάσχεση της Κίνας. Οι Αγγλοσάξωνες γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να υπερισχύσουν στην σύγκρουση με την Κίνα, εάν χάσουν το «βενζινάδικο» του πλανήτη (Ρωσία), ενώ η Ρωσία γνωρίζει ότι σε βάθος χρόνου η Κίνα θα αποτελέσει γι’ αυτήν απειλή στην Σιβηρία και τον Βόρειο Ωκεανό.
Έτσι οι Αγγλοσάξωνες θέλουν να εντάξουν στον άξονα Γαλλία-Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ-Η.Α.Ε.-Ινδία – AUKUS (Australia, U.K., USA) που θα περισφίξει την Κίνα, την Ρωσία αποδυναμωμένη, ενώ η Ρωσία θέλει να προσεγγίσει την Δύση και να ενταχθεί στην νέα Rimland με βάση την πραγματική γεωπολιτική της διάσταση και όχι σαν ηττημένη ικέτης.
Η Τουρκία τέλος, στο πλαίσιο της συνεργασίας της με την Ρωσία, συμμετέχει πολλαπλώς στην διάσπαση της παλαιάς Rimland, με αποκορύφωμα την διάνοιξη του Βοσπόρου νο 2, του νέου καναλιού Μαύρης Θάλασσας-Προποντίδας, που δεν θα δεσμεύεται από την συνθήκη του Μοντραί, μέσω του οποίου η Ρωσία θα εισέρχεται ανεμπόδιστα στην Μεσόγειο, ενώ η Τουρκία θα έχει κατασκευάσει ταυτόχρονα την μεγαλύτερη αντιαρματική τάφρο στην Ευρώπη, οχυρώνοντας την Κωνσταντινούπολη. Έτσι είναι πρόδηλο ότι η Τουρκία έχει διολισθήσει γεωπολιτικά στον Ευρασιατικό Άξονα των Χερσαίων Δυνάμεων και ισορροπεί επικίνδυνα σε δύο βάρκες προσπαθώντας να αποφύγει τον γεωπολιτικό διαμελισμό της και να επιτύχει την μετατροπή της σε περιφερειακή υπερδύναμη.
Το Ελληνικό πολιτικό σύστημα θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι, ο πόλεμος με την Τουρκία, ανεξαρτήτως Τουρκικής κυβερνήσεως, αφού πέρασε από την υβριδική φάση της Φιλανδοποίησης και της Ιμιοποίησης, τώρα βρίσκεται στην φάση του ακρωτηριασμού της εθνικής κυριαρχίας της χώρας και ότι η τελική σύγκρουση στο πεδίο είναι αναπόφευκτη, αφού ο δρόμος της Τουρκίας για την δική της επιβίωση περνάει μέσα από την εθνική κυριαρχία Ελλάδος-Κύπρου, στο Αιγαίο και στην Αν. Μεσόγειο.
Το Ελληνικό Πολιτικό σύστημα επίσης θα πρέπει να πάψει να λειτουργεί ως ετεροκαθοριζόμενο και ενεργούμενο των επικυρίαρχων του και να συνειδητοποιήσει ότι ο Ελληνισμός είναι μεγάλο πολιτισμικό και γεωπολιτικό μέγεθος, είναι η μήτρα του Ανθρωποκεντρικού Κοσμοσυστήματος που εξήγαγε τόσο την Δύση , όσο και την Ανατολή, από την Δεσποτεία και τις εισήγαγε στον Ανθρωποκεντρικό Κοσμοσύστημα και ως εκ τούτου δεν ανήκει ούτε στη Δύση, ούτε στην Ανατολή.
Το Ελληνικό Πολιτικό σύστημα ακόμη οφείλει να αντιληφθεί το παράθυρο ευκαιρίας που αναδύεται από την αποστασία της Τουρκίας και να το εκμεταλλευτεί προς όφελος της χώρας, πράττοντας , ό,τι δεν έπραξε το 1920-1922 και να αποφύγει την ήττα στην επερχόμενη ύστατη μάχη επιβίωσης του νεοελληνικού κράτους, που θα οδηγήσει στον αφανισμό και τον ελάσσονα Ελληνισμό που διασώθηκε στα όρια του Εθνικού κράτους και την μετατροπή του σε Διασπορά.
Το Ελληνικό Πολιτικό σύστημα οφείλει να αναλάβει ειρηνευτικές πρωτοβουλίες στο Ουκρανικό Ζήτημα ως Κοσμοσυστημική Μήτρα του Ορθόδοξου Χριστιανισμού, που εκχριστιάνισε τους αντιμαχόμενους, και όχι να αφήνει έδαφος στο Γενοκτόνο και Πειρατικό κράτος της Τουρκίας να εμφανίζεται ως φιλειρηνικό και δρον υπέρ της Ειρήνης.
Το δυστύχημα είναι ότι το Πολιτικό σύστημα Ελλάδας – Κύπρου, στερείται αυτονομίας και στρατηγικού σχεδιασμού, είναι ετεροκαθοριζόμενο και ετερονομικό, αποδέχεται παθητικά τις παραβιάσεις της Εθνικής κυριαρχίας σε αέρα, θάλασσα και ξηρά εδώ και δεκαετίες, ήταν έτοιμο να αποδεχθεί την εθνοκτόνο λύση Ανάν στην Κύπρο, συμμορφούμενο στις υποδείξεις των επικυρίαρχων, έσπευσε να παραχωρήσει όνομα και πολιτισμό στους Σκοπιανούς με διεθνή συμφωνία, και σήμερα είναι έτοιμο να παραχωρήσει Εθνική Κυριαρχία μέσω της Χάγης, για να μην χρεωθεί την αμαχητί παραχώρηση.
Θα πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν ότι η κατάληψη της Κύπρου εγένετο με την σύμφωνη γνώμη και την σύμπραξη των Η.Π.Α. και ότι οι Η.Π.Α, γνωρίζουν με ότι η Τουρκία έχει καταστεί ο αδύναμος κρίκος στην συμμαχία κατά της Ευρασίας, αλλά ευελπιστούν ότι αλλάζοντας το καθεστώς Ερντογαν θα καταφέρουν να ελέγξουν την Τουρκία, την οποία δεν επιθυμούν να απωλέσουν. Επειδή «οι καιροί ου μενετοί» η Ελλάδα θα πρέπει να προωθήσει τα ζωτικά της συμφέρονται στο Αιγαίο και την Ανατολική μεσόγειο αποκαθιστώντας τον Άξονα Ελλάδος – Κύπρου και το ενιαίο αμυντικό δόγμα, με πρώτη κίνηση την ενεργοποίηση του ρόλου της εγγυήτριας δύναμης της Κύπρου προκειμένου να προασπίσει την ΑΟΖ που είχε χαράξει ο Τάσσος Παπαδόπουλος ήδη από το 2004 κίνηση η οποία δημιούργησε μια de jure και de facto κατοχύρωση της Κυπριακής ΑΟΖ σεβαστή και από την ίδια την Τουρκία για 14 χρόνια, και δεύτερη κίνηση την επέκταση της υφαλοκρηπίδας της στα 12 ν.μ., η οποία θα διασφαλίσει και τα συμφέροντα της συμμαχίας των Αγγλοσαξόνων. Είναι απολύτως βέβαιο ότι η Τουρκία δεν θα κηρύξει πόλεμο σε μια τέτοια συγκυρία, τινάζοντας την Ανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ στο αέρα, με δική της υπαιτιότητα. Οποιαδήποτε δε διαπραγμάτευση μαζί της θα μπορεί να γίνει επί των 12 ν.μ. και της Συνθήκη της Λωζάνης , που καθόριζε για την Τουρκία 3 ν.μ. υφαλοκρηπίδα από τις ακτές της (άρθρο 6).
Ο Εθνάρχης Ιωάννης Καποδίστριας στο από 12 Δεκεμβρίου 1826 ιστορικό υπόμνημα-παρέμβασή του προς τον Τσάρο Νικόλαο Α΄ εισηγείτο μεταξύ άλλων τα εξής: “Tὸ να ἐλπίζωμεν ὅτι δυνάμεθα νὰ παρωθήσωμεν διὰ διαπραγματεύσεων τοὺς Τούρκους νὰ συμπεριφέρονται κατὰ ἕναν ἀνθρώπινο καὶ λογικὸ τρόπο, σημαίνει ὅτι περιφρονοῦμεν τὴν ἐμπειρίαν αἰώνων καὶ ὰγνοοῦμεν τὴν δικήν μας ἐμπειρίαν. Ἐπομένως μόνον διὰ τῆς δυνάμεως τῶν ὅπλων θὰ δυνηθῶμεν, ἐὰν ὑφίστανται ἀκόμη περιθώρια χρόνου, νὰ φέρωμεν τὴν ειρήνην εἰς τὴν Ἀνατολικήν Μεσόγειον καὶ τὴν Δυτικὴν Ασίαν [Λεβάντες] χωρὶς νὰ παρακινδυνεύσωμεν τὴν γενικὴν συμμαχίαν [τῶν Μεγάλων Δυνάμεων].”
[1] «Το Ελληνικό Κοσμοσύστημα» Γιώργος Κοντογιώργης.
[2] «Τα επόμενα 100 χρόνια: Μια πρόβλεψη για τον 21ο αιώνα», του Τζορτζ Φρίντμαν
[3] John Mearsheimer.
*Ο κ. Καρσαμπάς είναι δικηγόρος στον Άρειο Πάγο και στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Διετέλεσε ιδρυτικό μέλος, μέλος της πολιτικής επιτροπής και υπεύθυνος του τομέα δικαιοσύνης του κόμματος “Κοινωνία Αξιών” από το οποίο αποχώρησε πριν τις Ευρωεκλογές του 2014.
Ακολουθήστε το Money Review στο Google News
