Μία ημέρα σε ώρες Τόκιο

Υπό κανονικές συνθήκες οι μέρες των Ολυμπιακών Αγώνων είναι για εμένα περίπου… ιερές. Κάπου ανάμεσα στην δουλειά και τον ύπνο, φροντίζω να παρακολουθώ σχεδόν όλα τα αθλήματα, από την πυγμαχία, την κολύμβηση και το πινγκ-πονγκ μέχρι το μπάσκετ και (φυσικά) τον «βασιλιά» στίβο. Λίγο η ανάποδες ώρες του Τόκιο, λίγο η απουσία θεατών που αφαιρεί πολλή από τη μαγεία ακόμα και της τηλεοπτικής μετάδοσης, φέτος είδα ελάχιστα από την πρώτη εβδομάδα των Αγώνων.

Την Κυριακή λοιπόν είπα να επανορθώσω και στρώθηκα από νωρίς. Ευρωπαϊκή γιγαντομαχία στο μπάσκετ μεταξύ Ισπανίας και Σλοβενίας, με νικήτρια την δεύτερη του θαυματουργού Λούκα Ντόνσιτς· άλλο ένα ταχύτατο 50άρι και 5η θέση για τον δικό μας Κριστιάν Γκολομέεφ στο κολύμπι· δίκαιη κατάκτηση του τουρνουά τένις από τον Γερμανό Αλεξάντερ Ζβέρεφ.

 Και βέβαια τρεις μεγάλοι τελικοί γεμάτοι συγκινήσεις στον στίβο. Αρχικά η μονομαχία μεταξύ του Ιταλού Τάμπερι και του Μπαρσίμ από το Κατάρ στο άλμα εις ύψος, όπου νίκησαν… και οι δύο. Φτάνοντας στην τελευταία προσπάθεια και έχοντας ακριβώς την ίδια επίδοση στον ίδιο αριθμό αλμάτων, ο κανονισμός τους έδινε μια επιλογή: είτε να πάνε σε προσπάθεια μπαράζ, είτε να μοιραστούν το χρυσό μετάλλιο. Αφού κοιτάχτηκαν για μερικά δευτερόλεπτα στα μάτια, οι δύο αθλητές έδωσαν τα χέρια, με τον Ιταλό να πηδά σαν μανιακός πάνω στον αντίπαλό του, καταχαρούμενος.

Επόμενη στάση το τριπλούν, όπου η απίθανη Γιουλιμάρ Ρόχας χάρισε στην Βενεζουέλα το πρώτο της χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στον στίβο. Το έκανε δε με το παραπάνω, αφού στην τελευταία της προσπάθεια -και όντας ήδη βέβαιη νικήτρια- «πέταξε» στα 15.67 μ. συντρίβοντας το παγκόσμιο ρεκόρ (15.50) που κρατούσε από το μακρινό 1995 η Ινέσα Κράβετς από την Ουκρανία.

 Το τέλος της ημέρας βρήκε στους βατήρες τους σπρίντερ των 100 μέτρων, για πρώτη φορά έπειτα από αρκετές Ολυμπιάδες, δίχως κάποιο από τα ιερά «τέρατα» του παρελθόντος (Μπολτ, Γκέι, Γκάτλιν, Πάουελ κ.ο.κ.) στον τελικό. Αντιθέτως εκεί βρέθηκε ένα πολυσυλλεκτικό σύνολο αθλητών με θριαμβευτή τελικά τον Ιταλό Μαρσέλ Λαμόντ Τζέικομπς, ο οποίος κέρδισε μαζί με το χρυσό μετάλλιο τον άτυπο τίτλο του πιο γρήγορου ανθρώπου στον κόσμο, πριν πέσει στην αγκαλιά του συμπατριώτη του, Τάμπερι, ο οποίος πανηγύριζε ήδη την δική του νίκη.

Αυτές οι ξεχωριστές ιστορίες είναι άλλωστε η ουσία των Αγώνων και ο λόγος που τους παρακολουθούμε. Ακόμα και οι κρύες κερκίδες του Τόκιο ή αποστασιοποιημένες απονομές δεν μπορούν τελικά να επισκιάσουν το συναίσθημα που γεννά η αθλητική προσπάθεια, ο ηρωισμός και η άμιλλα μεταξύ των αθλητών. Αυτό που περνά κυρίως μέσα από την οθόνη είναι η τεράστια λαχτάρα και η επιθυμία τους να είναι εκεί. Η νίκη ή η ήττα άλλωστε απέχουν συχνά λίγα εκατοστά του μέτρου ή του δευτερολέπτου· η πραγματική χαρά είναι στον αγώνα.

Ακολουθήστε το Money Review στο Google News