Τα φώτα πέφτουν στην πόλη του Μπάιντεν
Η ιδιαίτερη πατρίδα του εκλεγμένου προέδρου Τζο Μπάιντεν είχε πάντα πρόβλημα εικόνας. Ουσιαστικά, δεν έχει εικόνα. Εάν οι άνθρωποι μπορούσαν να βρουν το Γουίλμιγκτον στον χάρτη- και πολλοί δεν θα μπορούσαν- το έβλεπαν ως μία στάση στον Βορειοανατολικό Διάδρομο, ο οποίος κυριαρχείται από άλλα πολύ μεγαλύτερα και το σημαντικότερο πιο γραφικά μέρη. Είναι μία πόλη από την οποία λείπει ένα φημισμένο πιάτο, ένα ιστορικό γεγονός ή μία επαγγελματική αθλητική ομάδα.
Και παρόλα αυτά, κόντρα στις δυσμενείς πιθανότητες- όπως και εκείνες που είχε να ξεπεράσει ο κ. Μπάιντεν στον δρόμο του προς την προεδρία ύστερα από τρεις προσπάθειες- το Γουίλμιγκτον φαίνεται αποφασισμένο να οδηγήσει το κύμα του Μπάιντεν προς τη δόξα. «Συνήθως κανείς δεν δίνει προσοχή σε εμάς. και τώρα είμαστε στις ειδήσεις κάθε βράδυ» σχολιάζει η Κάρεν Κέγκελμαν του Delaware Historical Society, της οποίας η πρώτη σημαντική ανάμνηση από συνάντηση με τον κ. Μπάιντεν είναι όταν μίλησαν κατά την αποφοίτησή της από το σχολείο. Σήμερα είναι 53 ετών.
Ο εκλεγμένος πρόεδρος έχει μεταμορφώσει την πόλη σε μία ομοσπονδιακή κυβέρνηση εν αναμονή. Παραχωρεί ομιλίες και συνεντεύξεις από το Queen, ένα τοπικό θέατρο. Η αυτοκινητοπομπή του, με 20 οχήματα, συχνά μπλοκάρει την κυκλοφορία και οι οδηγοί φαίνεται να το διασκεδάζουν. Εάν ζητήσεις από τους κατοίκους να ονομάσουν ένα μοναδικό χαρακτηριστικό της πόλης, ακολουθεί μία μεγάλη παύση.
Ορισμένοι θα δείξουν τελικά το δικαστήριο Court of Chancery. Οι επιχειρηματικοί τιτάνες χρησιμοποιούν το ειδικό αυτό δικαστήριο για οτν έλεγχο των μετοχών, αλλά οι επιχειρήσεις πρέπει να είναι εγγεγραμμένες στο Ντέλαγουερ για να παρουσιάσουν ενώπιόν του μία υπόθεση. Σχεδόν 1,5 εκατομμύριο το έχουν πράξει, συμπεριλαμβανομένων πολύ γνωστών ονομάτων, όπως η Coca Cola. Το δικαστήριο υπάρχει από το 1792, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να το βρεί κανείς εύκολα. Δεν υπάρχει ούτε πινακίδα έξω από το κτήριο των 12 ορόφων.
Άλλοι κάτοικοι μιλάνε για μέρη όπως η ακμάζουσα γειτονιά Ρίβερφροντ, τα νέα εστιατόρια και τις γκαλερί, για να αφήσουν να εννοηθεί ότι το Γουίλμιγκτον προσπαθεί να αλλάξει. «Ήθελα να ρίξω λίγο φως και ενέργεια στο Γουίλμιγκτον» λέει ο Νατάκι Όλιβερ, που άνοιξε μία μικρή γκαλερί με το όνομα The Sold Firm, η οποία φιλοξενεί έργα μαύρων καλλιτεχνών.
Πέρα από τις επιχειρήσεις (corporations) τα άλλα δύο C, που συνθέτουν την αγία τριάδα της πόλης είναι οι πιστωτικές κάρτες (credit cards) και τα χημικά (chemicals). Οι εταιρείες πιστωτικών καρτών έσπευσαν εκεί, από τη δεκαετία του 1980, όταν το Ντέλαγουερ απέσυρε όλα τα πλαφόν στα επιτόκια, αρκεί οι επιχειρήσεις να έχυν την έδρα των δραστηριοτήτων τους τοπικά. Όσο για τα χημικά, η DuPont, άρχισε το 1802 τη λειτουργία της εκεί και κυριάρχησε στο Γουίλμιγκτον για τα 200 χρόνια, που ακολούθησαν, παράγοντας προϊόντα όπως νάιλον και τεφλόν.
Σουηδοί ίδρυσαν την πόλη το 1683 για να επικρατήσουν αργότερα οι Ολλανδοί. Ο Μπομπ Μάρλι εργαζόταν σε ένα εργοστάσιο αυτοκινήτων εκεί και ως καθαριστής στο Ξενοδοχείο DuPont στις αρχές του 1970.
Τη νύχτα που ο κ. Μπάιντεν κέρδισε την προεδρία, κάτοικοι του Γουίλμιγκτον άλλαξαν τις φωτογραφίες προφίλ στο Facebook με selfies που είχαν βγάλει με τον εκλεγμένο πρόεδρο. «Οι φίλοι μου που δεν είναι από την περιοχή μου έγραφαν: Ω θεέ μου! Τον έχεις γνωρίσει;» λέει η επιδημιολόγος Τζένιφερ Χόρνι. «Όλοι τον έχουν γνωρίσει».
© 2020 The New York Times
Ακολουθήστε το Money Review στο Google News
