Το ταξί που χρεώνει την κούρσα μόνο 9 σεντ

Ένα πρωινό σε ένα χωριό στη δυτική ακτή της Νότιας Κορέας, δεν υπήρχαν ενδείξεις ανθρώπινης δράσης έως ότου πέντε ηλικιωμένοι κάτοικοι φάνηκαν μέσα από την ομίχλη. Περίμεναν αυτό που κάποτε θα ήταν μία μη προσιτή πολυτέλεια για την αγροτική αυτή περιοχή της χώρας- ένα ταξί που θα τους πάει για ψώνια και στα ιατρικά ραντεβού τους στην πόλη, που απέχει 20 λεπτά με αυτοκίνητο. 

Ακόμη και οι πιο φτωχοί μπορούν σήμερα με ευκολία να πάρουν ταξί για αυτή τη διαδρομή. Γιατί το κόστος για κάθε έναν επιβάτη δεν μετριέται σε δολάρια, αλλά σε σεντ. «Είναι θεόσταλτο» λέει μία εκ των επιβατών, η Να Γέονγκ-σουν, 85 ετών. Το χωριό τους είναι στην Κομητεία Σεοτσέον, τη γέννετειρα του Ταξί της Ελπίδας, που είναι ευρέως γνωστό στη χώρα και ως το «Ταξί των 100 γουόν». 100 γουόν αντιστοιχούν περίπου σε 9 σεντ του δολαρίου. 

Το 2013 η χώρα αντιμετώπιζε κρίση. Καθώς ο πληθυσμός συρρικνωνόταν, το ίδιο συνέβαινε και με τους επιβάτες των λεωφορείων, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να καταργηθούν μη κερδοφόρα δρομολόγια. Τότε οι οδηγοί λεωφορείων αποφάσισαν να κάνουν απεργία. Εκεί που κάποτε είχαν τρία λεωφορεία την ημέρα, ξαφνικά πολλοί έμειναν χωρίς συγκοινωνίες. Ποια ήταν η λύση της κομητείας; Ας αφήσουμε τους ανθρώπους να καλούν ταξί προς απομονωμένα χωριά, στα οποία είναι τόσο λίγοι οι κάτοικοι που κανένα λεωφορείο δεν θέλει να τους εξυπηρετήσει. Τα ταξί θα χρεώνουν τους πελάτες τους 100 γουόν έκαστο και το δημόσιο θα πληρώνει τη διαφορά του λογαριασμού. 

Η υπηρεσία είναι δημοφιλής κυρίως μεταξύ των μεγαλύτερης ηλικίας και χαμηλότερου εισοδήματος κατοίκων. Οποιοσδήποτε όμως μένει σε απόσταση μεγαλύτερη των 700 μέτρων από την πιο κοντινή στάση λεωφορείου μπορεί να τη χρησιμοποιεί. Η ιδέα αποδείχθηκε τόσο επιτυχημένη που πολύ σύντομα, με τη στήριξη της εθνικής κυβέρνησης της Σεούλ, η λύση της Σεοτσεόν πέρασε και σε άλλες κομητείας, φέρνοντας επανάσταση στο σύστημα μέσων μαζικής μεταφοράς στην αγροτική Νότια Κορέα. 

«Το ταξί τώρα με μεταφέρει έως την πόρτα του σπιτιού μου» λέι η κ. Να. «Δεν μπορείτε να φανταστείτε πώς ήταν παλιότερα, όταν έπρεπε να κουβαλήσω τα ψώνια από τη στάση του λεωφορείου στο σπίτι μου. Σκότωνε τα πόδια μου, αλλά δεν υπάρχει κανείς να βοηθήσει ηλικιωμένους όπως είμαι εγώ». 

Κρατικοί αξιωματούχοι λένε ότι η στήριξη της υπηρεσίας είναι πολύ πιο συμφέρουσα οικονομικά από την επιδότηση λεωφορείων προς μικρά χωριά σε δυσπρόσιτες ορεινές περιοχές. Οι κάτοικοι πληρώνουν 100 γουύν για πιο μικρές διαδρομές και η χρέωσή τους μπορεί να φτάσει έως και τα 1.500 γουόν (1,30 δολάρια) για μεγαλύτερες. Πριν έρθει το ταξί των 100 γουόν οι κούρσες στοίχιζαν από 10.000 έως 25.000 γούον. 

Περισσότεροι από 2,7 εκατομμύρια επιβάτες χρησιμοποίησαν τέτοιου είδους υπηρεσίες ταξί στη Νότια Κορέα πέρυσι, σύμφωνα με κυβερνητικά στοιχεία. Από τότε που υιοθετήθηκε η λύση οι κάτοικοι απομακρυσμένων χωριών ταξιδεύουν προς άλλες πόλεις δύο φορές πιο συχνά, όπως προκύπτει από κρατική έρευνα.

Η 77χρονη Χονγκ Σέοκ-σουν είναι μία χήρα που ζει μόνη αφότου έφυγαν από το σπίτι τα τρία παιδιά της. Πρόσφατα ήταν πολύ χαρούμενη καθώς επέστρεφε από την αγορά φορτωμένη με ψάρια και καβούρια. Όταν ρωτήθηκε για ποιον ψώνισε, απάντησε: «Ο γιος μου έρχεται για επίσκεψη αυτό το Σαββατοκύριακο!».  

Ακολουθήστε το Money Review στο Google News