Για κάποιους, ο κόσμος ανοίγει εικονικά

Της Zoe Beery 

Τον Απρίλιο, η Μαρία Σοτνίκοβα παρακολούθησε το πρώτο της Σέντερ: ένα εικονικό δείπνο στην εφαρμογή τηλεδιασκέψεων Webex. 
Παρότι είχε πολλούς φίλους Εβραίους, ουδέποτε στο παρελθόν είχε κληθεί να μοιραστεί μία τελετουργία του Πάσχα. Η 33χρονη Σοτνίκοβα, επιστήμων δεδομένων στην Ατλάντα, χρησιμοποιεί αναπηρικό καροτσάκι. Για χρόνια, οι άνθρωποι παραδέχθηκαν ότι την απέκλειαν από συναθροίσεις επειδή υπέθεταν, ενίοτε εσφαλμένως, ότι δεν θα ήταν σε θέση να συμμετέχει. 
“Ενοιωσα ότι έβλεπα κάτι στο οποίο θα έπρεπε να είχα προσκληθεί, αλλά δεν ήμουν, επειδή τα σπίτια ελάχιστων ανθρώπων έχουν πρόσβαση σε αναπηρικά καροτσάκια”, είπε. Από το Μάρτιο, όταν η πανδημία του κορωνοϊού περιόρισε τη δημόσια ζωή, η Σοτνίκοβα είχε πολύ περισσότερες ευκαιρίες να συμμετέχει: πάρτι σε σπίτια, επαγγελματικά συνέδρια, συναντήσεις ακτιβιστών και αυτοσχέδια μαθήματα άνοιξαν μπροστά στην οθόνη της. 
“Εως κάποιο βαθμό, τα άτομα με αναπηρία είχαν αποφασίσει ότι τέτοια πράγματα ήταν αδιανόητα”, αναφέρει η Εϊμι Χαμρέϊ, άτομο με ειδικές ανάγκες με υποτροφία που διευθύνει το Εργαστήριο Kρίσιμου Σχεδιασμού στο Πανεπιστήμιο Vanderbilt του Τενεσί, το οποίο ακολουθεί μία συνδυαστική προσέγγιση στο σχεδιασμό για προσβασιμότητα. “Και εν μία νυκτί έγιναν απίστευτα αναγκαία”. 
Πολλά άτομα με αναπηρία είχαν δηλώσει ότι η εικονική κοινωνικοποίηση είναι κάτι ανούσιο και απογοητευτικό. Ομως, για πολλούς από τα 61 εκατομμύρια Αμερικανούς με ειδικές ανάγκες, η ικανότητα να εργάζονται, να μαθαίνουν και να επικοινωνούν με άλλους ανθρώπους από το σπίτι τους αποτελούσε μία απρόσμενα αυξημένη πιθανότητα. Τα άτομα με ειδικές ανάγκες ζητούσαν εδώ και δεκαετίες διευκολύνσεις για να κάνουν πράγματα εξ αποστάσεως, αναφέρει η Δρ Χαμρέϊ, ειδικά στην εργασία και στα σχολεία, όμως το αίτημά τους δεν γινόταν συχνά αποδεκτό εξαιτίας του χρόνου και του κόστους εφαρμογής τους. 
Σήμερα, το μεγαλύτερο μέρος της εργασίας που μπορεί να γίνει από το σπίτι, γίνεται από το σπίτι. Ακαδημαϊκά συνέδρια, αίθουσες γυμναστικής και ζωντανές παραστάσεις πραγματοποιούνται επίσης online, προς το παρόν. Πολλοί ελπίζουν ότι μέρος από αυτές τις διευκολύνσεις μπορούν να συνεχιστούν και μετά την πανδημία ανοίγοντας το δρόμο για ένα υβριδικό μοντέλο όπου η φυσική και η εικονική πρόσβαση θα κυριαρχήσει παγκοσμίως. 
Η 35χρονη Κορίσα Μπάρο, που ζει στο Λος Αντζελες, είχε μία έντονη κοινωνική ζωή σε μπαρ, σε κονσέρτα και κλαμπ πριν από την πανδημία. Ομως, χρησιμοποιεί αναπηρικό αμαξίδιο και έτρεμε τις μετακινήσεις. “Είναι πολύ κουραστικό να ψάχνεις ποιά μέρη είναι προσβάσιμα”, αναφέρει η Μπάρο. 
Οι τουαλέτες είναι συχνά το θέμα – μέρη στα οποία μπορούσε να μπει αλλά δεν μπορούσε να τα χρησιμοποιήσει, γεγονός που καθιστούσε αδύνατη την παραμονή της έξω αργά. Αυτό την έκανε να μην μπορεί να πάει σε ένα κλαμπ στο οποίο επιθυμούσε να είναι τακτικός θαμώνας. Αλλά ξαφνικά, αυτό άλλαξε. “Οταν ξεκίνησε το lockdown, άρχισαν να έχουν βραδιές μέσω Zoom με D.J. και όλοι είχαν το δικό τους βίντεο και μπορούσα να τους βλέπω να χορεύουν”, λέει η Μπάρο. 
Για τον 28χρονο κουρέα Αστον Τζέικομπς στη Ν.Υόρκη, η κορωνοϊός οδήγησε σε ένα ασυνήθιστο πλούσιο κοινωνικό πρόγραμμα. Μία διαταραχή του συνδετικού ιστού καθιστούσε επώδυνο γι΄αυτόν να σταθεί όρθιος για περισσότερο από 20 λεπτά την φορά, συνεπώς πριν από την πανδημία απέφευγε συνήθως να πάει οπουδήποτε δεν μπορούσε να εξασφαλίσει μία θέση. Ακόμη και όταν υπήρχε διαθέσιμη θέση, το περιβάλλον συχνά δεν ήταν φιλικό. “Εξαιτίας της ιδιαιτερότητας της κατάστασής μου, οι άλλοι μου έριχναν ματιές ή μου ζητούσαν να φύγω επειδή πίστευαν ότι δεν ανήκω εκεί”, λέει ο Τζέικομπς. Τώρα που όλα γίνονται από το δικό του χώρο, μπορεί να λέει ναι σε εκδηλώσεις που εδώ και χρόνια απέρριπτε. Επίσης, δεν χρειαζόταν πλέον να ανησυχεί για την αναπηρία του. “Είναι πολύ πιο εύκολο όταν δεν υπάρχουν εμπόδια σε μία κατάσταση που δεν χρειάζεται να έχεις φυσική παρουσία”, ανέφερε. 
Αρκετά άτομα απολαμβάνουν τώρα τη νέα ψηφιακή τους ζωή επειδή ακριβώς η αναπηρία τους δεν γίνεται αντιληπτή. Ο Αντριου Τζόνσον, ο οποίος είναι τυφλός, βρήκε πρόσφατα μία θέση εργασίας ως ιχνηλάτης επαφών στη Βοστόνη. Επειδή οι νέοι συνεργάτες του δεν τον είχαν συναντήσει προσωπικώς, κανένας δεν γνώριζε αρχικά για το πρόβλημά του. Στις προηγούμενες εργασίες του, ένοιωθε ότι οι συνάδελφοί του μετρούσαν την απόδοσή του ως “αρκετά καλή για ένα άτομο τυφλό” και δεν συναναστρέφονταν μαζί του όπως θα συναναστρέφονταν με ένα άτομο χωρίς αναπηρία. “Είναι ωραίο να βλέπεις τους άλλους να αντιδρούν μόνο για την εργασία σου, χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν άλλους παράγοντες”, λέει ο Τζόνσον. 

© 2020 The New York Times

Ακολουθήστε το Money Review στο Google News