Γιατί λέμε «μπικίνι» και όχι «ατόμ» και το τεστ του δακτυλιδιού

φωτ.: Shutterstock

5 Ιουλίου, 2022 Τρ 05/07/2022, 07:06

5 Ιουλίου 1946

Ο Γάλλος σχεδιαστής Louis Réard παρουσιάζει τη νέα του δημιουργία, ένα τολμηρό μαγιό, στην Piscine Molitor στο Παρίσι. Το ονομάζει μπικίνι, αφού πιστεύει ότι θα προκαλέσει «σοκ και δέος» ανάλογο με αυτό που προκάλεσαν εκείνη την εβδομάδα οι δοκιμές της πυρηνικής βόμβας στην Ατόλη Μπικίνι, του Ειρηνικού Ωκεανού. Και είναι τόσο σίγουρος ότι η παρουσίαση του μαγιό του θα απασχολήσει τον Τύπο σε όλο τον κόσμο, ώστε φτιάχνει το μπικίνι που φορά το μοντέλο του από ύφασμα που παραπέμπει σε πρωτοσέλιδο εφημερίδας.

Όμως στην πραγματικότητα, ο Réard δεν ήταν ο πρώτος που είχε την ιδέα για ένα μαγιό που πήγαινε κόντρα στα όσα θεωρούνταν κοινωνικά αποδεκτά την εποχή εκείνη. Τον είχε προλάβει ένας άλλος σχεδιαστής, ο Jacques Heim, ο οποίος επίσης παρουσίασε ένα πολύ μικρό μαγιό. Το ονόμασε «Atome», εμπνευσμένος από την πρόσφατη -τότε- ανακάλυψη του ατόμου. Μάλιστα ο Heim προσέλαβε έναν πιλότο για να γράψει με το αεροπλάνο του στον ουρανό το σλόγκαν του: «Το μικρότερο μαγιό του κόσμου».

Ωστόσο το μπικίνι του Reard ήταν ακόμα μικρότερο και από το «μικρότερο μαγιό του κόσμου». Την εποχή εκείνη, οι γυναίκες πήγαιναν στη θάλασσα φορώντας μαγιό σε δύο κομμάτια (ένα τοπ που έδενε πίσω από τον λαιμό και ένα σορτσάκι), που ωστόσο κάλυπταν μεγάλο μέρος του κορμού τους, αφήνοντας εκτεθειμένη μόνο μία λεπτή λωρίδα δέρματος στην κοιλιά. Ο Γάλλος σχεδιαστής είδε ότι πολλές γυναίκες συνήθιζαν να μαζεύουν το μαγιό τους για να αποκαλύψουν τις κοιλιές τους στις παραλίες της Μεσογείου. Και έτσι σκέφτηκε να φτιάξει το μπικίνι του, το οποίο άφηνε εκτεθειμένο τον αφαλό – πράγμα ανήκουστο για τα δεδομένα της εποχής. Μάλιστα, συνήθιζε να λέει ότι το αυθεντικό μπικίνι είναι μόνο εκείνο που χωρά να περάσει μέσα από ένα δαχτυλίδι.

Φτιαγμένο από 30 ίντσες υφάσματος (δηλαδή λιγότερο από 80 εκατοστά), το μπικίνι του ήταν τόσο προκλητικό ώστε κανένα από τα μοντέλα της εποχής δεν τολμούσε να το φορέσει για εκείνη την πρώτη παρουσίαση. Έτσι, ο Réard προσέλαβε την 19χρονη Micheline Bernardini, που δούλευε ως χορεύτρια στο Casino de Paris και δεν είχε πρόβλημα να εμφανίζεται δημοσίως φορώντας ελάχιστα.

Itsy Bitsy Bikini ! on July 5th 1946, the bikini was born, Réard invented the bikini #reard #michelinebernardini pic.twitter.com/dxr1lionvW

— Réard Official (@reardofficial) July 5, 2016

Η Bernardini φωτογραφήθηκε, μεταξύ άλλων, κρατώντας ένα σπιρτόκουτο, για να δείξει ότι το μαγιό της ήταν τόσο μικρό ώστε χωρούσε στο κουτί.

Το μπικίνι έκανε μεγάλη επιτυχία. Άλλωστε, ωφελήθηκε από το πνεύμα της εποχής: Οι Ευρωπαίοι έβγαιναν στις παραλίες για πρώτη φορά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. «Οι άνθρωποι επιθυμούσαν τις απλές χαρές της θάλασσας και του ήλιου. Για τις γυναίκες, το να φορούν μπικίνι σηματοδοτούσε μια δεύτερη απελευθέρωση. Δεν υπήρχε τίποτα σεξουαλικό σε αυτό. Ήταν μια γιορτή της ελευθερίας και μια επιστροφή στις χαρές της ζωής», λέει ο συντάκτης μόδας Jamie Samet στο American Heritage.

Monsieur Louis Réard #Louisréard #Bikiniinventor #réard #atthestudio #heritage #reard pic.twitter.com/yIFWKnMVEz

— Réard Official (@reardofficial) July 26, 2016

Σε χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία, οι αρχές αρχικά απαγόρευσαν το μπικίνι και απομάκρυναν από τις παραλίες τις τουρίστριες που το φορούσαν. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στις ΗΠΑ, το μπικίνι δεν θεωρούνταν αποδεκτό για τις γυναίκες «με λεπτότητα και σεμνότητα» έως και τα τέλη της δεκαετίας του 1950.

Όμως οι αντιλήψεις άλλαξαν τη δεκαετία του 1960, όταν το μπικίνι μπήκε στην αμερικανική ποπ κουλτούρα, με το τραγούδι «Itsy Bitsy Teeny Weeny Yellow Polka Dot Bikini» ή την καλιφορνέζικη αισθητική συγκροτημάτων όπως οι Beach Boys.