«Ο ζωγράφος της γης» που έδωσε νέο ύφος στη φύση

13 Νοεμβρίου 1903

Αφήνει την τελευταία του πνοή Καμίλ Πισαρό, ο «πατριάρχης» του Ιμπρεσιονισμού και ο «ζωγράφος της γης».

Πήρε αυτή την ονομασία επειδή δημιούργησε ένα νέο ύφος με τον τρόπο με τον οποίο απεικόνισε τη φύση, τα χωράφια, τους ανθρώπους και τα ζώα, τα χωριά και τις πόλεις.

«Ίσως να ‘μαστε όλοι παιδιά του Πισαρό», είπε για τον Καμίλ Πισαρό ο Σεζάν αναγνωρίζοντας τη συμβολή του στην εξέλιξη της ζωγραφικής. 

Αν και ηλικιακά ο μεγαλύτερος από τους ιμπρεσιονιστές ζωγράφος, ο Πισαρό ήταν από τους πιο ανοιχτούς σε πειραματισμούς καλλιτέχνες αυτού του ρεύματος. Εξαιρετικά παραγωγικός, άφησε πίσω του πάνω από 2000 πίνακες, κι εξίσου πολλά σχέδια, χαρακτικά και λιθογραφίες.

Ξεκίνησε ως τοπιογράφος και αργότερα, επηρεασμένος από τους Ιμπρεσιονιστές, γέμισε με φως του πίνακές του.

Τα πρώτα του έργα κέρδισαν την αναγνώριση κριτικών τέχνης, αλλά και του διάσημου συγγραφέα Εμίλ Ζολά, αυτό όμως δεν αρκούσε για να συγκινήσει το ευρύ κοινό, κι έτσι ο Πισαρό για να βιοποριστεί επιζωγράφιζε μεταξύ άλλων βεντάλιες. Ήρθε σε επαφή με τους Ιμπρεσιονιστές, συνδεόμενος με στενή φιλία με τον Κλωντ Μονέ και αναλαμβάνοντας ηγετική θέση στο κίνημα.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1880 επηρεάστηκε από τον πουαντιγισμό του Ζωρζ Σερά, στον οποίο το χρώμα τοποθετούνταν σε μορφή κουκίδας στον καμβά. Μετά στράφηκε στο νεοϊμπρεσιονισμό, που χαρακτηριζόταν από νευρικές και κοφτές πινελιές, ενώ τα όψιμα έργα του έχουν ως θέμα σκηνές του δρόμου και όψεις πόλεων σε ήρεμους χρωματικούς τόνους.

Τα τελευταία έργα του θεωρούνται πιο πλούσια και φωτεινά. Προς το τέλος της ζωής του επικεντρώθηκε σε αστικές σκηνές του Παρισιού, της Ρουέν ή της Χάβρης, όπου πολλές φορές αποτύπωνε το ίδιο μοτίβο σε διαφορετικές εκδοχές, αλλάζοντας το φωτισμό.

Διαβάστε επίσης:

Έρευνα για τους «φιλότεχνους δουλέμπορους»

Google Doogle: 114 χρόνια από τη γέννηση της Κολομβιανής ζωγράφου Debora Arango

Ακολουθήστε το Money Review στο Google News