Δυο δεκαετίες «Άρχοντας των Δαχτυλιδιών»
Ήταν τέτοιον καιρό το 2001 όταν ολόκληρος ο κόσμος και εμείς μαζί του, ήρθαμε για πρώτη φορά σε επαφή με το κινηματογραφικό έπος του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών». Η «Συντροφιά του Δαχτυλιδιού», η πρώτη από την τριλογία ταινιών του Πίτερ Τζάκσον που ανέλαβε να μεταφέρει το λογοτεχνικό αριστούργημα του Τζον Ρ. Τόλκιν στην μεγάλη οθόνη, είχε φτάσει στις αίθουσες και ο κόσμος έσπευδε στα νεότευκτα τότε -για την Ελλάδα τουλάχιστον- multiplex να δει τι ήταν αυτή η καινούρια ταινία, η οποία τόσο είχε διαφημιστεί.
Η αλήθεια είναι πως η εταιρεία παραγωγής New Line Cinema ανέλαβε σοβαρό ρίσκο χρηματοδοτώντας προκαταβολικά ολόκληρη την τριλογία με σχεδόν 300 εκατομμύρια δολάρια, κάτι το οποίο ως τότε ήταν ανήκουστο. Μπορεί το ποσόν της παραγωγής σήμερα να μην φαντάζει τεράστιο -περίπου τόσα κοστίζει καθεμιά από τις ακριβότερες ταινίες της Marvel- όμως και μόνο ότι ο Τζάκσον και οι συνεργάτες του κατάφεραν να παραδόσουν το συγκεκριμένο αποτέλεσμα υπό αυτές τις συνθήκες, μοιάζει εξωπραγματικό.
Και δεν μιλάμε μόνο για τις εντυπωσιακές μάχες, τέτοιες που αντιγράφηκαν ξανά και ξανά έκτοτε, τα πελώρια φυσικά σκηνικά της Νέας Ζηλανδίας ή τα πρωτοπόρα ειδικά εφέ που ακόμα και σήμερα δεν φαίνονται «γερασμένα». Το πρώτο μέρος του «Αρχοντα» που φαντάζει ίσως και το λιγότερο εντυπωσιακό στο σημερινό εθισμένο στην κινηματογραφική -και όχι μόνο- ταχύτητα μάτι, είναι στην πραγματικότητα το σπουδαιότερο όλων.
«Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού» πετυχαίνει από την πρώτη στιγμή να στείλει τον θεατή σε έναν άλλο κόσμο, γεμάτο από μάγους, ξωτικά, νάνους, δαχτυλίδια της δύναμης και φυσικά τα περίφημα χόμπιτ. Ο δικός τους ειρηνικός μικρόκοσμος θα αναστατωθεί καθώς πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις μπαίνουν σε κίνηση, προκειμένου να γυρίσει ο μύλος της ιστορίας. Εκμεταλλευόμενος της αστείρευτη φαντασία του Τόλκιν, ο Πίτερ Τζάκσον δεν έμεινε εκεί αλλά τόλμησε να κάνει σημαντικές παρεμβάσεις, έτσι ώστε να γίνει λειτουργικός ο «Άρχοντας» επί της οθόνης.
Το κατάφερε με τρόπο θριαμβευτικό και τον θεατή να οδηγείται από τη μια αξέχαστη σεκάνς στην επόμενη, ακόμα και αν τότε κάποιοι είχαν ενοχληθεί με τον τρόπο που η ταινία αφήνει την αφήγηση «in medias res». Για να μην μιλήσουμε για την πλειοψηφία της κριτικής, η οποία είχε σπεύσει να υποτιμήσει την ταινία ως «ένα ακόμα μπλοκμπάστερ», ενώ σήμερα μιλά περί κλασικού αριστουργήματος.
Στην πραγματικότητα, δύο δεκαετίες μετά, είναι πια φανερό πως τόσο αυτή όσο και οι υπόλοιπες ταινίες της τριλογίας, δεν σημάδεψαν την αρχή μιας νέας εποχής για τον κινηματογράφο αλλά ένα τέλος· αυτό του σπουδαίου χολιγουντιανού σινεμά που καταφέρνει να συνδυάζει θέαμα και ουσία, δημιουργώντας τελικά μια μαγική όσο και διαχρονική εμπειρία.
Υ.Γ.: Για όσους δεν έχουν πειστεί ακόμα για την αξία της «Συντροφιάς του Δαχτυλιδιού», το παρακάτω ξεκαρδιστικό κλιπ του Στίβεν Κόλμπερτ, με την συνδρομή πολλών από τους πρωταγωνιστές είναι must-see.
Info: Προτιμήστε να δείτε -ή να ξαναδείτε- τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» στη νέα επεξεργασμένη οπτικά 4Κ βερσιόν που κυκλοφόρησε το 2020.
Ακολουθήστε το Money Review στο Google News
