«Είμαι δημοσιογράφος, όχι υπηρέτρια»: Η πρώτη μαύρη ρεπόρτερ της Washington Post θυμάται
Η Ντόροθι Μπάτλερ Γκίλιαμ εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε κορυφαία εφημερίδα των ΗΠΑ, την Washington Post, σε μία εποχή κατά την οποία εξακολουθούσαν εν πολλοίς να υπάρχουν μέτρα διαχωρισμού των μαύρων. Το BBC τη ρώτησε τι εμπόδια έπρεπε να ξεπεράσει και πώς το κατέφερε ως η πρώτη μαύρη γυναίκα σε έναν επαγγελματικό χώρο με απόλυτη κυριαρχία των λευκών ανδρών.
Ένα από τα πρώτα ρεπορτάζ, που κλήθηκε να καλύψει ήταν τα 100α γενέθλια μίας πλούσιας γυνάικας στην Ουάσιγκτον. Φτάνοντας στην είσοδο, ο θυρωρός την ενημέρωσε ότι δεν μπορεί να μπει στο σπίτι από την μπροστινή πόρτα. «Δεν είμαι υπηρέτρια, είμαι δημοσιογράφος της Washington Post» απάντησε. Η καριέρα της στην εφημερίδα άρχισε το 1961 και κράτησε τρεις δεκαετίες κατά τις οποίες πέρασε από τις θέσεις της βασικής αρθογράφου και αρχισυντάκτριας. Σε αυτό το διάστημα έγινε μάρτυρας «σεισμικών αλλαγών» στην αμερικανική κοινωνία.
Πώς όμως εισήλθε στον χώρο της δημοσιογραφίας; «Κατά τύχη» απαντά. Ως φοιτήτρια είχε την ευκαιρία να εργαστεί ως γραμματέας στη Louisville Defender, μία εβδομαδιαία, «μαύρη» εφημερίδα. Μία ημέρα έλειπε ο ρεπόρτερ των κοινωνικών θεμάτων και της ζήτησε να τον καλύψει. Ξαφνικά, χωρίς καθόλου εμπειρία, βρέθηκε να κάνει ρεπορτάζ για τη μεσαία τάξη των μαύρων στην περιοχή.
«Ήταν μία εμπειρία που μου άνοιξε τα μάτια. Είδα ότι η δημοσιογραφία ήταν το επάγγελμα, που εάν μάθαινα να ασκ σωστά, θα μπορούσε να μου ανοίξει τους ορίζοντες και να μου ανοίξει “δρόμους” προς νέους κόσμους» αναφέρει. Όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές της εργάστηκε σε κορυφαία μαύρα περιοδικά, όπως τα Jet και Ebony. Αλλά η φιλοδοξία της ήταν πάντα να εργαστεί σε εφημερίδα. Εξασφάλισε θέση στο ειδικό πρόγραμμα δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Κολούμπια. Ήταν η μόνη μαύρη φοιτήτρια στο πρόγραμμα, αλλά αυτό δεν της στέρησε τη δυνατότητα να αριστεύσει. Σε ηλικία 24 ετών ήρθε η πρόταση από την Washington Post.
Τα πράγματα δεν ήταν εύκολα – ούτε καν για τη μετακίνηση από το γραφείο στο σπίτι, αφού τα ταξί δεν σταματούσαν. «Στεκόμουν έξω από την Post και έκοψαν ταχύτητα, αλλά όταν πλησίαζαν και με έβλεπαν καλά πατούσαν και πάλι γκάζι» θυμάται. Στα ρεπορτάζ πολλοί δυσκολεύονταν να πιστέψουν ότι είναι δημοσιογράφος. Δεν έλειπαν δε οι ρατσιστικές συμπεριφορές απέναντί της ακόμη και μέσα στην αίθουσα σύνταξης.
«Υπήρχαν κάποιοι παλαιάς κοπής συντάκτες που ήταν ακόμη στην εφημερίδα, όταν πήγα. Ένας από αυτούς είπε: Δεν καλύπτουμε φόνους μαύρων, γιατί είναι φθηνοί θάνατοι» λέει. Ήθελε να ουρλιάξει και να φύγει. Επέλεξε να μείνει, να εργαστεί σκληρά και με τον τρόπο αυτό να δώσει τέλος σε τέτοιες συμπεριφορές. Και το πέτυχε. Αλλά δεν μπορούσε βεβαίως να αλλάξει τα πάντα σε νοοτροπίες ετών. «Κάποιοι με χαιρετούσαν και μου μιλούσαν κανονικά στην αίθουσα σύνταξης, αλλά εάν τους συναντούσα κάπου εκτός εφημερίδας, παρίσταναν ότι δεν με γνωρίζουν» εξηγεί.
Ήξερε όμως πως ακόμη και το γεγονός ότι σπούδασε και εργαζόταν ήταν σημάδι προόδου για μία κοινωνία, στην οποία όταν μεγάλωνε οι μαύροι δεν είχαν δικαίωμα ψήφου, ούτε πρόσβαση στην εκπαίδευση ή επαγγελματικές ευκαιρίες. Ήξερε ότι πολλά ακόμη μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο μέσα και από τις δικές της μάχες.
moneyreview.gr
Ακολουθήστε το Money Review στο Google News
